Rozdział 121.

Jestem właśnie w samolocie lecącym do Meksyku. Renee i Silver lecą ze mną, bo Harry ma całodniowe próby w studiu i nie miałby się kto zająć małą. Mała jest podekscytowana lotem i cały czas rozmawia ze mną, jak wyglądają takie pustynie i czy tam chodzą wielbłądy. Z szerokim uśmiechem mówię co można zobaczyć na pustyni, a ona przez cały czas z szeroko otwartą buzią słucha. Renee siedzi i czyta książkę, a ja wpatruję się w okno, Silver zasypia i trzyma główkę na moich kolanach. Zamykam oczy i do moich myśli wraca kłótnia sprzed wyjazdu.

Otóż Harry dzień w dzień spotykał się z tymi znajomymi, z którymi spotyka się codziennie zobaczył walizkę, która stała w korytarzu był wielce zdziwiony.

Retrospekcja

-Gdzie się wybierasz?- zapytał.

-Jak to gdzie…- mówię.

-No gdzie?

-Mówiłam ci przedwczoraj, że lecę na sesję Meksyku…

-Nic mi nie mówiłaś.

Prychnęłam i bez komentarza wróciłam na górę.

-Grace, wytłumacz mi się!

-Zobacz, jak ty mnie słuchasz…- powiedziałam odwracając się do tyłu na schodach.

-Pamiętałbym, gdybyś mi powiedziała…

Silver bawiła się lalkami, wzięłam jej walizeczkę do ręki i znów zeszłam na dół.

-Więc?

-Nie mam ci nic do powiedzenia Harry… Mówiłam ci, że mam sesję, że zabieram Sil i lecę do Meksyku…

-Nie pamiętam…- powiedział marszcząc brwi.

-Gdybyś więcej czasu spędzał w domu, a nie w pubach ze znajomymi od razu myślałbyś lepiej…

Harry prychnął.

-Szkoda, że ty spędzasz dużo czasu w domu.

Przygryzłam policzki.

-Skończ już, bo robisz się nudny.- powiedziałam.

-Może mi powiesz coś więcej o tej sesji.- dodał.

-Jest do magazynu Elle, a więcej możesz się dowiedzieć ze zdjęć, jeśli oczywiście zaszczycisz je swoim wzrokiem.

Harry marszczy czoło.

-Kiedy wracacie?

-Za kilka dni… Lecę jeszcze do Nowego Jorku na pokaz Versace.

-Silver będzie z tobą wszędzie chodzić?- uniósł brwi.

-Nie… Biorę ze sobą Renee… Lepsze to niż, żeby chodziła z tobą do studia i na imprezy.

*****

Tak bardzo nie chcę się z nim kłócić, ale jego zachowanie jest tak bardzo lekceważące, że zaczynam mieć tego powoli dosyć. Owijam delikatnie palce wokół loczków Silver i oglądam jak słodko śpi.  Jest najlepszym co mogło mi się zdarzyć w życiu… Cofam się znów do tego, jak kopała mnie będąc w brzuchu, jak nie dawała mi spać, jak płakała całymi nocami… Uśmiecham się szeroko. Głaszczę ją po kształtnym uszku i całuje jej skroń.

Głaszczę Silver i rozmyślam o nadchodzącej sesji i pokazie w NY.  Moje ciało wariuje, gdy tylko moje myśli przejmuje pustynia. Ja pięknie, seksownie ubrana, fotograf... Zapowiada sie naprawdę ekstra.

Harry

Wychodzę z łazienki i siadam na fotelu w studio. Słucham, jak chłopaki muszą ćwiczyć mormorando za karę. Piszę sms-y z Jeffem i Nadine, uśmiecham się, gdy dziewczyna pisze mi, że przylatuje do Londynu na jakiś czas.

Helene kończy i Niall siada obok mnie.

-Co u Gracie?- pyta otwierając butelkę wody.

-Nie wiem...- mówię pisząc odpowiedź do przyjaciółki.

-Nie wiesz, co z twoją narzeczoną?- pyta Louis.

-To znaczy... Ona leci do Meksyku teraz.- mówię.

-Po co?- pyta Zayn.

-Na sesję, czy coś takiego.

Nadine mi odpisuje, że zerwała z chłopakiem i musi to konkretnie opić.

Chichoczę pod nosem.

Helene woła nas, a chłopaki patrzą na mnie znacząco, daję sobie rękę uciąć, że Zayn chyba ma jakiś problem, bo jest bardzo zły.

(...)

Grace

Wyglądałam zjawiskowo i cholera jasna... Jestem tak dumna z siebie i szczęśliwa, mam kolejną sesję w dorobku i to nie byle jaką. Zdjęcie okładkowe jest seksowne, pełne drapieżności... Fotograf obiecuje mi, że gazeta pojawi się na półkach za tydzień. Nie mogę się doczekać reakcji Harry'ego. Będąc tu od trzech dni pisałam z nim tylko smsy na temat Silver i pogody. Podnoszę wzrok znad telefonu i uśmiecham się widząc moją małą jak chlapie się w basenie dla dzieci. Macha mi, a ja wysyłam jej buziaczki.

Rozmawiam z , a ona przybiega do mnie z zapytaniem, czy pójdę się z nią do basenu.

Łapię ją za brzuszek i wskakuję trzymając ją na rękach do basenu. Najpierw pisk, a potem bulgotki od wody, a potem znów pisk.

-Mama!- piszczy wymachując rękoma.- Mama, mam wodę w nosie.

Zaczynam się śmiać, mała trzyma mnie za szyję i trzyma się. Płyniemy i zjeżdżam trochę z Sil ze ślizgawek. Gdy wychodzimy, a ona kładzie się na leżaku zmęczona, owijam ją ręcznikiem. Sama zamawiam sobie bezalkoholowe Mojito, gdy dostaję sms-a. Theresa pisze mi, że samilot mamy wieczorem, a ona sama nie przyjedzie...

-Co? Jak to?

Jej odpowiedź zwrotna brzmi: Miranda kazała mi zostać na miejscu, mam jej pomóc w doborze kolorystyki letniej magazynu i co ciekawe... wysłała do ciebie Nolana.

Czytam tę wiadomość kilka razy. Miranda rzeczywiście się zmienia, wysyła stażystę na pokaz mody w Nowym Jorku. Podziwiam jej odwagę.

-Darbi zła?- pytam.

-Nie, jest bardzo zajęta, a ty masz Harry'ego, więc się nie obawia...

Uśmiecham się szeroko i wysyłam jej emotkę z szerokim uśmiechem, potem odkładam telefon i opalam się.

(...)

W Nowym Jorku lądujemy późnym wieczirem bo w ciągu dnia prócz basenu jadę z Silver na trochę na plażę, tam moja mała czuje się ja ryba w wodzie, a ja sama pomagałam jej robić zamki z piasku.

W naszym hotelowym apartamencie jest ogromna wanna i Sil prosi bym się z nią w niej wykąpała. Po długich namowach mojej córeczki zgadzam się. Rozmawiam z nią o książeczce, która ostatnio przeczytała z Gemmą i o nowych przygodach Barneya.

-Mamusiu?- pyta Sil, gdy namydlam jej ciałko.

-Słucham kochanie...- mówię.

-Dlaczego tatuś, nie przyjechał z nami?- pyta odgarniając spienione włosy do tyłu.

-Bo tatuś jest zajęty...- mówię.

-Dlaczego?- dopytuje.

-Dlatego słonko, bo tata niedługo wyjedzie w trasę na jakiś czas i musi mieć trochę prób.

-Tęsknię za tatusiem...- mówi Sil, a ja wtedy włączam wodę i spłukuję jej pianę.

Piszczy i chlapie na wszystkie strony.  Suszę włosy, gdy rozlega się pukanie do drzwi. Uśmiechnięty Nolan w dresie stoi u progu mojego apartamentu.

-Hej...- mówi.

-Hej...- odpowiadam zdziwiona.

-Miałem tylko takie pytanie, czy nie masz ochoty na jakąś kolac...- mówi, gdy przybiega Sil z uśmiechem na ustach i wystawia mu rączkę, by się przedstawić.

-Jadłyśmy z Silver już kolację niestety... Ale śniadanie możemy zjeść już we trójkę.

Nolan uśmiecha się nieśmiało. Kiwa głową lekko i mówi, że przyjdzie po nas ok. godziny 9:30, byśmy potem mieli czas załatwić sprawy z pokazem i spotkać się z Anną.

Zamykam drzwi i ubieram Silver w pidżamki.

-Mogę zadzwonić do tatusia?- pyta układając zabawki na łóżku.

Kiwam głową i wykręcam jej numer do Harry'ego. Sama wracam się do łazienki, by rozczesać włosy i nałożyć krem na twarz.

Odpowiedzi Silver są ciche:
-Teraz bawię się w moim i mamusi łóżeczku;
-Tak i tam była taka ładna plaża;
-Nie widziałam mamusi, ale bardzo była szczęśliwa, gdy wróciła, mówiła, że ma nadzieję, że ci się spodoba;
-Masz rację, mamusia jest piękna... A ja jestem tak samo piękna tatusiu?

Jej śmiech rozbrzmiewa głośnym echem, a ja sama uśmiecham się do siebie nakładając krem na twarz. Zerkam do pokoiku, mała kręci kosmyki włosów wokół palca, co oznacza, że jest śpiąca. Rozmawia jeszcze chwilkę ze swoim tatą i z ciekawości siadam obok niej, gdy jeszcze trzyma telefon koło ucha.

-Tatusiu, a ty wiesz, że jestem bardzo podobna do mamusi teraz?;
-No bo mamusia ma taki sam szlafroczek jak ja…

Sil zaczyna się śmiać i wysyła kilka całusków do Harry’ego i rozłącza się.

-Tata nie chciał ze mną porozmawiać?- pytam blokując telefon.

Sil kręci głową, a mi momentalnie robi się jeszcze bardziej przykro. Mała wdrapuje się na moje kolana i całuje mnie w nos.

-Idziemy spać, księżniczko?- pytam.

Kiwa głową.

Kładziemy się obok siebie.

-Mamusiu, dasz mi paluszka?- pyta, gdy zgaszam światło.

-Pewnie…- uśmiecham się.

Rano Silver budzi mnie dźwiękiem z Subwaya, którego sobie włączyła na moim telefonie. Ubieram się w dżinsy i koszulkę, a włosy czeszę w kucyka. Sil ubieram zaraz potem, na jej główce zapinam dużą kokardę. Nolan przychodzi punktualnie i zabiera nas do restauracji hotelowej.

-Czyli gdzie dziś musimy iść?- pyta zagubiony od nadmiaru informacji.

-Spotkać się z Anną, zobaczyć listę gości na pokazie i dostaliśmy polecenie, żeby odwiedzić Taylor Swift na planie teledysku do Shake It Off.- wymieniam.

Nolan grzebie widelcem w talerzu. Karmię Silver i wycieram jej twarz.

-A gdzie najpierw?- pyta.

Spoglądam na zegarek na moim nadgarstku i wskazówki pokazują godzinę 9:45.

-Na spotkanie z Anną.- mówię dokańczając swój posiłek.

(…)

-Och Grace!- mówi redaktor naczelna amerykańskiego Vogue’a, gdy tylko jej asystentka wpuszcza mnie i Nolana do środka.

Uśmiecham się szeroko i witam się z uśmiechnietą od ucha do ucha Anną, ja i Nolan mamy ten zaszczyt widzieć ją w biurze, bez okularów przeciwsłonecznych, które zdobią jej kamienną twarz. Jestem ubrana w skromne ubrania, a Anna kątem oka ogląda nas, jak w zwyczaju ma to robić.

-Jak miło was widzieć…- mówi Anna siadając na fotelu.- Rozumiem, że jesteś asystentem Gracie…- mówi do Nolana, na co ten się trochę rumieni.

-Jeśli mogę…- wtrącam.- Nolan jest naszym stażystą i zaczął pracę z Darbi, Theresą i mną.

-Zaczyna dokładnie tak jak ty…- mówi Anna.

-Ale ma o wiele łatwiej…- uśmiecham się.

-Miranda nie terroryzuje cię?- pyta chłopaka, a ten grzecznie przeczy, po czym dodaje, że pracuje mu się wspaniale.

-Ale…- zaczyna Anna.- Lepiej byłoby tutaj w Nowym Jorku…- mówi z uśmiechem.

-Jak tutaj…- mówi Nolan.

-Gdyby Grace się zgodziła…- mówi kobieta.- Zaczęlibyście pisać do US Vogue.

Nolan wytrzeszcza oczy i przenosi wzrok na mnie.

-Ale jesteśmy bardzo zadowoleni…- oponuję, a Anna wywraca oczami.

-Tutaj każde z was miałoby swój apartament, blisko do pracy i to jest stolica mody…- mówi Anna.

Uśmiecham się.

-Zrobi pani wszystko, by nas tu ściągnąć, prawda?- pytam.

-Nie ukrywam, że bardzo chciałabym was tu mieć.

-Może w przyszłości, zobaczymy…- zakańczam temat i poruszam kolejny związany z NYFW.

Prosto z biura pani redaktor jedziemy do hali, gdzie będzie się odbywał pokaz Versace. Wchodzimy tylnimi drzwiami, by uniknąć paparazzich, którzy nękają mnie od samego początku przyjazdu do NY.

Modelki rozmawiają między sobą i mam wrażenie, że to ja jestem tematem rozmów... albo... Nolan... Chłopak ze śnieżnobiałym uśmiechem na twarzy podąża za mną, a modelki aż otwierają usta. Jedna z dziewczyn wychodzi w sukience i unosi brwi na mój widok. Dawno jej nie widziałam na żywo. Kendall.

-Grace...- mówi.

-Kendall...- odpowiadam.

-Miło ciebie tutaj widzieć.

-Nawzajem, będziesz dziś chodzić po wybiegu?- pytam.

Kiwa głową.

-Czyli będę miała możliwość pooglądać jak prezentujesz ubrania Versace... Z pierwszego rzędu...- dodaję z uśmiechem.

-Cieszę się, że to będzie osoba, która zna się na modzie...- mówi, co wywołuje u mnie lekkie zdziwienie.

Uśmiecham się lekko.

Pokazuję Nolanowi którędy iść. Wychodzimy z garderoby modelek i idziemy do reżysera dzisiejszego pokazu. Tam otrzymuję listę gości, którzy mają być obecni. Rozmawiam z Nolanem, który mówi o tym jak pięknie przygotowana jest hala. Mój telefon wibruje, więc spoglądam na ekran. Przepraszam go na chwilkę i siadam na jednym z miejsc.

-Halo?- pytam.

-Grace?- głos Harry'ego jest zachrypnięty i wywołuje to u mnie uśmiech.

-Tak...- mówię.

-Jest gdzieś koło ciebie Silver?- pyta.

Z moich ust znika uśmiech i marszczę brwi.

-Nie, została z Renee w hotelu.

-Aha... No to zadzwonię później...

-Jak chcesz.- odpowiadam.

Zapada między nami krótka chwila ciszy, podczas której modlę się, by zapytał chociaż co u mnie, jak się czuję, czy głupie: "Kochanie, tęsknię". Boli mnie, że oddalamy się, że nie ma już takiej chemii między nami.

-To... Do usłyszenia.- mówi i rozłącza się.

-Taa...- dodaję cicho.

Podchodzę do Nolana i mówię, żebyśmy udali się na kawę. Chłopak przystaje na propozycję, a przed wyjściem napotykamy Donatellę, która zaprasza nas na bankiet po pokazie byśmy mogli z nią porozmawiać. Jedziemy taksówką do Starbucksa na Times Square. Wysiadamy i szybko wchodzimy do środka.

-Nie mogę uwierzyć, że tu jestem, Grace…- mówi Nolan biorąc do ust espresso.

Uśmiecham się szeroko.

-Też to mówiłam, jak przyjechałam tu pierwszy raz…- mówię.- Wtedy miałam tu warsztaty taneczne z choreografem Justina Biebera.

-Tańczyłaś?- pyta unosząc brwi.

Podnoszę tułów z oparcia skórzanego fotela. Biorę kostkę cukru i wrzucam do kubka pełnego w karmelowe latte. Łyżeczką zbieram piankę i wkładam ją do ust.

Kiwam głową.

-Byłam główną tancerką Justina… - mówię.

Na ustach Nolana pojawia się niedowierzający uśmiech.

-Tak, Nolan!- mówię z uśmiechem.- Ta dziewczyna zawodowo tańczyła. Pokażę ci…- mówię i otwieram przeglądarkę w swoim telefonie. Wpisuję w Google: Beyonce AMA Single Ladies Performance.

Pojawia się filmik i włączam go Nolanowi.

-Ja to ta po lewej.

Wracam do tego, co kiedyś zaproponowała mi Beyonce. Co by było, gdybym nie została matką i tańczyłabym u jej boku. Co by się zmieniło, czy byłabym z Harrym? Upijam łyka kawy i opieram dłonią policzek.

Harry… Mój Harry, z którym teraz nie rozmawiam jak z narzeczonym powinno się rozmawiać. Jest mi przykro, nie ma zamiaru nawet zapytać jak się czuję, a to podniosło by mnie na duchu i czułabym się lepiej.Czuję na swój sposób tęsknotę za nim… Mimo tego, że pokłóciliśmy się przed wyjazdem czuję jego brak. Korci mnie by zadzwonić, albo napisać sms-a, że go kocham. Bo tak właśnie jest…

-Powiem ci, że robi wrażenie.- mówi Nolan.

-Dzięki, ale to już bardzo dawne wydarzenia.- mówię.- Po tym jak urodziłam Silver wszystko zmieniło się o 180 stopni.

-Córka zabroniła ci tańczyć?- pyta śmiejąc się Nolan.

-Nie…- wywracam oczami.- Opieka nad nią, nie chciałam, by była cały czas ze mną w podróży, byłabym rozdarta między nią, a pasją… I ona jest dla mnie najważniejsza.- mówię.

-A Harry?- pyta popijając kawę.

-Harry to najważniejszy mężczyzna  dla mnie, a ona jest całym moim światem. Poza tym bardzo mi przypomina Harry’ego.

-Przez włosy…- mówi Nolan, a ja kiwam głową.

-Silver jest bardzo mądrą dziewczynką…- dodaje mój kolega.

-Wiem. Wiem to dobrze.- mówię.

(…)

Znajoma makijażystka robi mi makijaż, a jej współpracownica mnie czesze. Płacę im i ubieram sukienkę, Nolan ma przyjść za 20 minut. Silver bawi się na łóżku i wzdycha za moimi plecami.

-Mamusiu, wyglądasz jak księżniczka.

Uśmiecham się szeroko i podchodzę do niej.

-W domu czeka na ciebie strój królewny Śnieżki, więc jak wrócimy też będziesz taką księżniczką, co ty na to?

Moja mała pokazuje ząbki w uśmiechu. Dłonią dotykam jej policzków i składam pocałunek na czole.

-Renee przyjdzie do ciebie i obejrzycie bajki, tak?

Kiwa głową. Poprawiam usta i sięgam po torebkę. Nolan puka do drzwi, więc mówię, żeby wszedł do środka. Uśmiecha się do mnie i daje żółwika Silver.

-Kierowca już czeka na nas…- mówi Nolan.

-Tak, tak jestem gotowa.

Biorę kopertówkę i do mojego pokoju wchodzi Renee.

-Bądź grzeczna…- mówię do córki.

Kiwa głową.

Gdy tylko paparazzi widzą mnie i Nolana krzyczą: 

Gdzie jest Harry?

Czy to nowy chłopak?

Jak rozstanie przechodzi wasza córka?

Uśmiechamy się do zdjęć, a Nolan mówi cicho:

-Oni chyba nie wiedzą co mówią.

-Nigdy nie wiedzą…- mówię i uśmiecham się dalej.

-To jest szalone…- mówi.

Obracam twarz w lewo, a krzyki są nieustanne.

-Ja idę, to ciebie pożądają…- mówi.

Rzeczywiście flesze zaczynają błyskać podwójnie, a krzyki się wzmagają.

Co jest przyczyną waszego rozstania?

Czy to wina Harry’ego?

Grace czy tamten mężczyzna to nowy tata Silver?

 

Co za paskudne brednie! Ostatni uśmiech i schodzę ze ścianki i idę ku Nolanowi, który siedzi na naszym miejscu.

-To tak ma wyglądać?- pyta mężczyzna.

Kiwam głową.

-Przyzwyczaisz się, nie martw się…- mówię.

-To jest jakaś tragedia…- mówi chłopak.

Wyciągam na chwilkę telefon i sprawdzam, czy nie mam jakiejś wiadomości, albo nieodebranego połączenia. Blokuję telefon i usadzam się wygodnie. Nolan też wyciąga na chwilkę telefon i uśmiecha się szeroko, gdy czyta przysłaną wiadomość.

-Ukochana?- pytam szturchając go specjalnie łokciem.

-Tak jakby…- mówi z nieśmiałym uśmiechem.

-A co dopiero się docieracie?- unoszę brwi znacząco.

Nolan zaczyna się śmiać.

-Długo się już znamy…- mówi wymijająco.

-Oj no powiedz mi… Będę się śmiała, wiedząc, że jesteś zajęty, a laski będą cię pożerać wzrokiem …

Nolan podnosi wzrok na zbierających się w hali gości. Reżyser biega w jedną i drugą stronę.

-Jak ma na imię ta szczęściara?- pytam.

-Szczęściarz jeżeli co… James Broderick.

Mrugam oczami i patrzę zdziwiona na chłopaka, on patrzy niepewnie na mój wyraz twarzy.

-Ty jesteś…

-Nie lubię tego określenia, ale tak…- mówi rumieniąc się.

-Kurde Nolan! Czemu mi nie mówiłeś wcześniej!- mówię.

-Czym się tu chwalić…- opuszcza głowę z uśmiechem.

-Jesteś szczęśliwy?- pytam.

-Tak, bardzo…- mówi.

-I to najważniejsze.- mówię z uśmiechem.

Pokaz się rozpoczyna, a ja naprawdę czuję, że ta kolekcja jest bliższa mojemu sercu bardziej niż kiedykolwiek jakakolwiek inna. Każda sukienka jest arcydziełem, które mogłabym nosić cały dzień i noc. Jestem zachwycona kreatywnością i pomysłem Donatelli i jej pomocników. Versace to absolutnie niesamowity dom mody, nigdy mnie nie zawodzi.

-Kurde, jestem facetem…- podkreśla Nolan, a ja chichoczę.-…ale te ubrania cholernie mi się podobają.

-Wiesz, ja jestem kobietą…- mówię podkreślając swoją płeć, na co on zaczyna się śmiać.-…i zakochałam się w tych ciuchach. Ale dla osób mojego gatunku to chyba normalne.

 -No tak, tak…- szturcha mnie łokciem.

Chichoczę. Donatella wychodzi na koniec i kłania się przed widzami, a ci głośno klaszczą okazując swoje zadowolenie. Za kulisami robimy sobie zdjęcie z Donatellą.

Następnie jedziemy do hotelu Hilton na bankiet po pokazie. Moje miejsce jest obok Donatelli co wywołuje u mnie szeroki uśmiech. Tam też otrzymuję masę prezentów od właścicielki imperium Versace. Jestem zachwycona.

-Grace, Anna mi mówiła, że przeprowadzasz się do NY…- mówi Donatella.

-Nie, nie, nie…- oponuję z uśmiechem biorąc łyka białego wina.- Anna by bardzo tego chciała, ale ja nie zrezygnuje z Londynu…

-Gdybym ja miała ciebie tutaj to nasza współpraca wyglądałaby inaczej i częściej widywałybyśmy się.

-Wiem…- uśmiecham się.- Ale mam córkę, narzeczonego, tam mam dom… Anna proponowała mi pracę w US Vogue.

-Byłoby fantastycznie.- mówi Donatella.

***
BARDZO PROSZĘ O NIEPYTANIE MNIE A PROPOS ZAKOŃCZENIA BLOGA, KIEDY, CO I JAK... SAMA AKCJA BLOGA BĘDZIE WSKAZYWAŁA NA NADCHODZĄCY KONIEC. 
No i miłego czytania! Mam nadzieję, że rozdział się podoba :) Mam do siebie niesamowity żal, bo od prawie trzech tygodni nic nie napisałam. Buziaki xx.