Rozdział 18.

Następnego dnia czułam się o niebo lepiej, ubrałam się w dresy i grubą bluzę dresową, zjadłam śniadanie i wypiłam kawę. Sean wszedł do domu z zakupami, rozpakowaliśmy je wspólnie. Potem ja zabrałam się za przygotowanie kremu pieczarkowego na obiad. Sean mi pomagał.

-Bolą cię?- spytał patrząc na sine nadgarstki.

-Nie, już nie.

Prawda? Nieprawda. Bolą jak cholera i w dalszym ciągu pulsują.

-Słuchaj, ja jadę dziś do Leigh na noc… Dasz sobie radę?

-Oczywiście, że tak.

-To dobrze.

Brat poszedł na górę. Ja dokończyłam robienie kremu. Nudziło mi się. Włączyłam na telefonie Skype’a i zadzwoniłam do niego. Na ekranie pojawił się… Zaraz… Niall?

-Hej.- powiedział uśmiechnięty.

-Cześć.- powiedziałam zaskoczona.

-Dziwisz się pewnie, czemu ja odbieram, a nie Harry.

-Trochę…

-Hazz jest na wywiadzie.

-Aha.

-A tak właściwie to co tam?- spytał chłopak.- Jesteś chora?

-Trochę podziębiona.

-Biedna Gracie…- powiedział, a ktoś krzyknął z innego pokoju.

GRACE?! Gdzie?

- Tu.- Niall obrócił się i wskazał na telefon.

Louis usiadł na kanapie.

-Chora jesteś?- spytał Lou.

-Tak, troszkę. A co u was? Kiedy wracacie?

Chłopcy wymienili znaczące spojrzenia.

-W przyszłym tygodniu…- uśmiechnął się Louis.

-Już się nie mogę doczekać.- odrzekłam zachrypniętym głosem.

-Oj, dbaj o gardło, bo zostanie ci jak u Hazzy.

-Byłoby fajnie.- powiedziałam.

Chłopcy zaśmiali się.

-Jasne.- Niall przeczesał palcami włosy i oparł się o oparcie kanapy, ktoś wszedł przez drzwi wejściowe, a blondyn odwrócił się i ustawił kamerkę bym widziała kto wchodzi. Lou weszła do środka i gorliwie próbowała przekonać jakąś dziewczynę do zmiany koloru włosów.

-To jest Gemma.- szepnął Niall.

-Nie słyszę.- powiedziałam.

-Gemma, siostra Hazzy.

Momentalnie podskoczyło mi ciśnienie i oblał zimny pot.

-Um… Niall ja muszę kończyć…- mówiłam szybko.

-Ale czemu?

-Eeeee… Ja muszę poodkurzać…

-Ale jesteś chora, daruj sobie…

-Serio, mam cały zakurzony dom, muszę…

-Ok., miłego sprzątania Grace…

-Pa Niall, pozdrów chłopców.

-Papa.

Rozmowa skończona.

Rzuciłam telefon na sąsiednią poduszkę, a drugą wzięłam do ręki i przyłożyłam do twarzy. Zaczęłam się śmiać.

-Ale z ciebie panikara…- powiedziałam do siebie i wybuchnęłam bardziej gromkim śmiechem.

Harry

-Szlag nie wziąłem telefonu.- powiedziałem do Zayna, gdy siedzieliśmy czekając na wywiad w radiu.

-Jak mogłeś zapomnieć telefonu…- powiedział mulat sztucznie przejmując się. Poklepał mnie po plecach, a ja wybuchłem śmiechem.

-Aktorem dobrym nie jesteś…

Przyłożył zewnętrzną część dłoni do czoła.

-Takie komentarze sprawiają mi wielki ból.- powiedział i zaczął pochlipywać.

-Płaczesz?!- krzyknąłem.

Zayn otarł łzy.

-Przecież jaja sobie robię durniu.

Spiker wyszedł ze studia i zaprosił nas do środka.

Zayn zaśmiał się.

Dobra, ludzie mam nadzieję, że na to czekaliście, zgodnie z zapowiedzią u mnie w studiu Zayn Malik i 
Harry Styles z One Direction.

-Cześć!- powiedzieliśmy równocześnie z Zaynem.

-Czy ja dobrze widziałem? Zayn czy ty płakałeś?

Wybuchnęliśmy śmiechem.

-Zayn jest beznadziejnym aktorem i to go boli…- powiedziałem.

-Sam lepszy nie jesteś, ja chociaż potrafię się rozpłakać na zawołanie.

-Skąd wiesz, że ja nie potrafię…- zwróciłem się do przyjaciela.

-Pokaż.

-No moi drodzy słuchacze, to chyba pierwszy raz w amerykańskim radiu, by ktokolwiek płakał na zawołanie.

-Nie doczekasz się tego, bo Harry nie umie płakać na zawołanie.- powiedział Zayn.

-Zobaczysz.

Przypomniałem sobie chwilę, gdy Grace wracała z Lucy z zakupów i powiedziała słowa:

Nie chcę się z nim związać, to, że mi się podoba, nie znaczy, że go kocham, czy coś… Musze go lepiej poznać, znam go dopiero tydzień, a poza tym Lucy jak na razie wystarczy mi pustka po rozstaniu z Blake’em.

I wtedy naprawdę zachciało mi się płakać. Poleciały mi łzy autentycznie, Zayn popatrzył na mnie.

-Cholera, nie wiedziałem, że to zrobisz… Serio…

Spiker podał mi chusteczkę i otarłem łzy.

-Też jestem dobry…- powiedziałem.

Spiker zaczął nam zadawać pytania.

-Wasza nowa płyta Take Me Home, jest świetna.

Podziękowaliśmy.

-Skąd ten tytuł?

-Sądzę, że nadaliśmy tej płycie taką nazwę, ponieważ czasami podczas koncertowania chcemy wrócić do domów do rodzin, w przypadku moim, Louisa i Liama, chcemy się zobaczyć z naszymi dziewczynami, za którymi też tęsknimy. Ale gdy ja osobiście myślę, o koncertowaniu to czuje, że scena też jest moim domem.- mówił Zayn

Kiwnąłem głową i przyznałem mu rację.

-Dobrze, a czy jakieś piosenki z tej płyty zostały napisane przez was? Czy mieliście jakieś określone inspiracje?

-Pomagaliśmy napisać Last First Kiss, Back For You i Summer Love.- mówiłem- Inspiracje braliśmy ze swoich starych związków, ale oczywiście większość to koloryzacja i wymysł.

-Stare związki? Co masz na myśli?

-Chodzi mi o dawne własne doświadczenia.

-Ok. Słuchajcie, ostatnio dostałem na e-maila prośbę o spytanie ciebie Harry, dlaczego ciągle jesteś singlem, Niall tak samo, macie dookoła tyle pięknych fanek.

-Rzeczywiście wszystkie są piękne. Co do twojego pytania… Nie wiem, szczerze mówiąc i jestem pewny, że Niall nie wiedziałby także co odpowiedzieć. Liam, Zayn i Louis mają wspaniałe dziewczyny, które kochają i może tak jest lepiej, że w zespole jest dwóch singli…

Zaśmiałem się. Pomyślałem co robi teraz moja ukochana Grace, czy może grzebie coś przy motorze, czy może gotuje, albo rozmawia z Lucy, albo rozmyśla o mnie, tak jak ja rozmyślam o niej.

Spiker zadawał kolejne pytania. Zadzwoniliśmy do dwóch fanek, które najbardziej udzielały się na Twitterze radia.

Po godzinie wywiad się skończył, a my mogliśmy wracać do hotelu. Wsiedliśmy do samochodu, który wiózł nas przez zatłoczony Nowy Jork, wysiedliśmy i szybko weszliśmy do środka. Pojechaliśmy na ostatnie piętro, gdzie miałem z chłopakami wspólny apartament. Wszedłem do środka. Gemma siedziała z Lou na kanapie i rozmawiały, moja siostra przyjechała na kilka dni do nas, w sensie do mnie, ale i tak spędzała cały czas z Lou. Niall siedział na kanapie i pisał coś na swoim telefonie. Spojrzałem na ławę stojącą przy telewizorze i sięgnąłem po swój telefon. Louis wymienił spojrzenie z Niallem i uśmiechnął się szeroko.

-Czy wy coś robiliście z moim telefonem?

-Nic.- powiedzieli równo.

-Sprawdźmy…

-KTÓRY GADAŁ PRZEZ SKYPE’A? Z GRACE?!

Niall zerwał się z kanapy i zamknął się w swojej sypialni.

-Dzwoniła, więc odebraliśmy pogadaliśmy chwilkę i wyłączyliśmy się.- powiedział Lou.

-Mówiła coś?

-Jedynie, że jest przeziębiona i idzie sprzątać dom…

-Przeziębiona?!- wydarłem się.

Wszyscy spojrzeli na mnie jak na wariata.

-Boże, Harry zluzuj portki.- powiedział Lou.

-Przestań Louis…

Wziąłem telefon i wszedłem do swojej sypialni. Od razu wykręciłem numer do Gracie, ale nie odbierała, dzwoniłem i dzwoniłem, ale przez cały czas włączała jej się sekretarka.

-Odbierz…- mówiłem do siebie.

Znów odezwał się głos, że numer jest nieosiągalny.

-FUCK!!!- krzyknąłem.

Wykręciłem ponownie numer mojej dziewczyny.

-Halo?- odezwał się głos Grace.

-Gracie? Czemu nie odbierałaś, martwiłem się. Jesteś chora? Co ci jest? Jak się czujesz? Mogę ci jakoś pomóc?...

-…Harry…- przerwała mi.

-Słucham.

-Zwolnij. Nie odbierałam, bo byłam na dole i robiłam sobie kolację. Jestem podziębiona, mam lekki katar nic więcej.

Odetchnąłem.

-Martwiłem się…

-Naprawdę nie masz o co się martwić, jestem dużą i zaradną dziewczynką.

Zaśmiałem się.

-Nie wątpię… A co u ciebie ogólnie jeszcze?

-Nic, siedzę oglądam filmy i całymi dniami leżę w łóżku.

-Zazdroszczę…

-Jeszcze tydzień, a poleżysz ze mną…

-Nie mogę się doczekać.

Uśmiechnąłem się do siebie.

-Kocham cię.- powiedziałem.

-Ja ciebie kocham mocniej.

-Nie, ja.

-Kłócisz się ze mną?- spytała.

-Nie.

-No, czyli ja cię kocham mocniej.

Zaśmiała się. W tle rozległ się dzwonek do drzwi.

-Przepraszam, ale Lucy przyszła.

-Nie przeszkadzam.

-Papa.

-Pa.

Odłożyłem telefon na półkę i uśmiechnąłem się.

Ktoś zapukał do drzwi. Uchyliły się i zajrzała przez nie moja siostra.

-Wszystko ok.?- spytała.

Kiwnąłem głową i uśmiechnąłem się.

-Kim jest Grace?- spytała.

Uśmiechnąłem się szerzej.

-Ona nie jest jak te poprzednie?

-Nie, to zupełnie ktoś inny, mógłbym spędzać z nią każdą sekundę…

-Zakochałeś się na zabój…

-Chyba tak.

-Opisz mi ją.

Gemma usiadła koło mnie na sofie.

-Ma długie brązowe włosy, brązowe oczy, jest twojego wzrostu, ma pełne usta, leciutko zadarty nosek… Uwielbia motoryzację, ale studiuje dziennikarstwo na II roku.

-Motoryzację?- spytała zdziwiona.

Kiwnąłem głową.

-Ma bzika na tym punkcie, jej brat prowadzi salon i warsztat, a ona gdy może pomaga mu… Grace… Ona… Jest zawsze uśmiechnięta, świetnie tańczy…

-Jak ją poznałeś?

-Poznałem ją, na ostatnich urodzinach Lucy, przesiedziałem z nią na ogródku całą noc, opisywałem jej gwiazdozbiory.

-Nie znasz jej długo… Ale widzę, że ta dziewczyna cię uszczęśliwia. To dobrze.

Uśmiechnąłem się.

-Zaproś ją do nas kiedyś, mama się ucieszy, że masz normalną dziewczynę…- uniosła brwi.

-Dzięki.- odpowiedziałem sarkastycznie.

-Nie ma za co, od tego ma się rodzeństwo, Harry.

Nagle chłopcy zaczęli się drzeć, a Lou zapukała do pokoju.

-Paul powiedział, że macie odwołany koncert w Good Morning America i kilka wywiadów. Dziś w nocy wylądujemy w Londynie, jeśli się sprężymy i zdążymy na samolot za dwie godziny.

Zacząłem się szybko pakować, po 20 minutach walizka była zamknięta, chłopaki ganiali do łazienki, by zabrać swoje pozostałe szampony czy coś. Około 13:00 (ponieważ, jak zapewne wiecie w USA jest 8 godzin różnicy w czasie, w Londynie jest 21 z minutami). Napisałem do Sean’a, czy jest w domu.

Nie, jestem u Leigh. Wracasz?

Tak.

Eee… to ja nie wrócę jutro do domu, zostawię wam wolną chatę.

Dzięki, ale nie miej na myśli tego co masz…

Jasne. Miłej podróży.

Dzięki.

Na lotnisku byliśmy około 13:50, oddaliśmy bagaże, udaliśmy się do odprawy i wsiedliśmy do samolotu. Mark, nasz trener, wstawił zdjęcie na Instagrama.

Gdy byliśmy w połowie drogi przysnąłem i dopiero szturchanie siostry obudziło mnie. Byliśmy w Londynie, w którym przez cały czas padał deszcz, kałuże były wielkie, odebraliśmy bagaże i rozdaliśmy trochę autografów.

Zauważyłem, że mam nieprzeczytaną wiadomość od Seana.

Jeśli chcesz wejść do domu, nie budząc Grace, zostawię ci klucz za doniczką na parapecie okna w salonie.

Nie odpisałem, ponieważ była godzina piąta, więc nie było sensu. Zawiozłem torbę do domu i przed szóstą pojechałem do domu Gracie. Wziąłem zostawiony klucz i otworzyłem drzwi. Zdjąłem buty i wszedłem do salonu i kuchni, włączając lampkę w kącie. Zacząłem robić śniadanie, wyjąłem potrzebne składniki na omleta, który po 30 minutach był gotowy, zjadłem swoją porcję i poszedłem cicho na górę. Słyszałem tylko równomierny oddech mojej dziewczyny. Na tym ogromnym łóżku wydawała się taka drobniutka. Leżała po jednej stronie i aż korciło mnie, by wskoczyć do jej łóżka. Uklęknąłem przy łóżku po stronie, gdzie leżała i uśmiechnąłem się do siebie. Niesforny kosmyk pofalowanych włosów opadał jej na nos i podskakiwał, gdy wydychała powietrze. Uśmiechała się. Może śni jej się coś miłego, wspaniałego… Może ja jej się śnię… Tak jak ona mi… Każdej nocy… Siedząc w jednej pozycji zdrętwiały mi nogi, wstałem i jęknąłem cicho z bólu. Przewróciła się na drugi bok i powiedziała coś cichutko. Postanowiłem skorzystać z prysznica i odświeżyć się. Wszedłem do łazienki i zamknąłem drzwi od sypialni Grace. Rozebrałem się i wszedłem pod gorący strumień wody. Usłyszałem kroki na korytarzu. Wyłączyłem wodę, by słyszeć co mówi do siebie Grace.

-Boże, umieram…- mówiła głośno miała zachrypnięty głos i mówiła przez nos.

-Śniadanie, braciszku, kocham cię.- krzyknęła.

Ha. Jest pewna, że ja to Sean.

-Kupił sobie nowe buty, boże, nareszcie przestanie chodzić w Air Force’ach. Dziękuję!!!

Dokończyłem prysznic i owinąłem dół ręcznikiem, wytarłem głowę i wyszedłem z łazienki. Grace niezwykle melodyjnie pomimo zatkanego nosa i chrypy śpiewała Summertime Sadness Lany Del Ray. Zszedłem na dół i stanąłem w korytarzu pomiędzy kuchnią, a salonem. Grace śpiewała coraz głośniej i stanęła w korytarzu z wałkiem do ciasta, śpiewając do niego. Nie zauważyła mnie. Wróciła do kuchni. Potem nuciła Baby Bieber’a. A na koniec Live While We’re Young. Uśmiechnąłem się. Stała tyłem i nakładała sobie omleta. Podszedłem cicho i objąłem ją w biodrach, na których gościły koronkowe majtki. Na górze miała koszulkę z napisem Hipsta Please. Pisnęła i przestraszyła się.

-Pięknie, kocico...- zamruczałem jej do ucha.

Odwróciła się, jakby niedowierzała.

-Co ty tu…- nie dokończyła, tylko zaczęła mnie namiętnie całować, skierowaliśmy się do salonu, nie przestając się całować.

-Jak możesz mi robić takie podchody…- powiedziała, gdy łapałem oddech. Popchnęła mnie na fotel. Usiadła mi okrakiem na kolanach. Przygryzła mi dolną wargę i zaraz mi musnęła usta, następnie mocno się przytuliła.

-Tęskniłam za tobą, jak nigdy…

-Ja za tobą też.

-Czemu nie mówiłeś, że przyjedziesz?

-Nie byłoby niespodzianki i pewnie nie doświadczyłbym tego, co przed chwilką się stało.

Uśmiechnęła się.

-Podobało ci się?

Kiwnąłem głową. Grace opuściła głowę i dopiero wtedy spojrzała, że na sobie mam tylko ręcznik.

-To ty się kąpałeś na górze…- uderzyła się ręką w czoło.

-Któż by inny.

Usiadła mi już normalnie na kolanach i przytuliła się.

-Ładnie pachniesz…

-To chyba był komplement…- powiedziałem.

-Oczywiście.- musnęła mnie w brodę.

-Dokończ śniadanie, a ja się ubiorę.- powiedziałem- Omlet ci wystygnie.

-A ty?

-Jadłem już.

-Aha.

Pobiegła do kuchni i biegnąc zakrywała dłońmi pół nagie pośladki.

-Ej…- powiedziałem podnosząc się z fotelu i poprawiając ręcznik.

-Ja chyba też ubiorę choćby spodenki…

-Nie…- zagrodziłem jej wejście na schody- Masz zostać, tak jak jesteś.

-Czuję się goła.

-Pasuje mi.

Dała mi pstryczka w ucho.

-Idź się ubierz, kochanie.- powiedziała i usiadła do jedzenia.

-O kurde, jakie to dobre.- krzyknęła, żebym usłyszał na górze.

-Dziękuję.

Założyłem bokserki i spodnie. Zszedłem na dół.

-Klatę zostawiłeś…- powiedziała.

-Pociąga cię co?- poruszałem zabawnie biodrami.

Grace wstała z krzesła i podeszła do mnie. Posadziłem ją na blacie i pocałowałem ją. Przełożyłem jej włosy na prawy bok.

-Uwielbiam jak masz rozpuszczone włosy…

-A ja uwielbiam jak nie masz ani żelu, ani lakieru na włosach, masz je wtedy takie…

Znów ją pocałowałem.

-…puszyste…

Dzwonek do drzwi. 

-Otworzę.- powiedziałem.

Kiwnęłam głową.

HARRY, CO TY TU ROBISZ?!- spytała z niedowierzaniem się Lucy- BEZ KOSZULKI?!

Gracie wbiegła do korytarza.

-Nie powiedziałaś jej?- powiedziałem półszeptem.

Zaprzeczyła.

-O czym?- Lucy weszła do środka, a ja zamknąłem drzwi.

Podszedłem do Grace i objąłem ją w biodrach. Pocałowałem ją w usta, a mojej kuzynce mało oczy na wierzch nie wyszły.

-Jesteście ze sobą?- spytała z niedowierzaniem.

Grace kiwnęła głową.

-To jest chyba jeden z najpiękniejszych dni w moim życiu. Chyba się rozpłaczę.- powiedziała Lucy i poleciała jej łza. Otarła ją szybko.

-Nie będę wam przeszkadzać. Chciałam powiedzieć, że jest impreza w Soho i Tyler kazał mi zaprosić dużo ludzi. Przyjechałam zabrać Grace, ale ona pójdzie z tobą. Chyba, że ukrywacie się przed paparazzi.

Grace spojrzała na mnie.

-Nie… Pójdziemy, na którą?- powiedziałem stanowczo.

-Na 21:00.

-Będziemy.

Grace uśmiechnęła się, a Lucy wyszła.

-Jesteś pewny Harry?- spytała.

-Tak. Ale twoje zdanie też się liczy.

-Nie wiem, jak to jest z tymi wszystkimi fotografami, ale sądząc po tym, że niektórzy składają do sądu wnioski o nierobienie zdjęcie, no to chyba jest nieźle.

-Jest grubo… Grace… Chodź.

Złapałem ją za rękę. Usiedliśmy na kanapie.

-Posłuchaj… Będąc ze mną w związku musisz wiedzieć, że niektóre fanki mogą być bardzo złośliwe, mogą cię obrażać itp. Chcę ciebie po prostu ostrzec, że czasami może tak być…

-By być przy tobie zrobię wszystko, a komentarze kilku dziewczynek nie załamią mnie. Obiecuję.

-Silna dziewczyna.

Musnęła mnie w usta.

-Muszę jechać po czyste ciuchy do domu, jedziesz ze mną?- spytałem.

Kiwnęła głową i pobiegła na górę.

Poszedłem za nią i założyłem koszulkę. Grace stała tyłem do mnie właśnie zapięła stanik  nałożyła koszulkę. Potem założyła dżinsy i podwinęła je u nogawek, nałożyła granatowe Nike za kostkę.

-Gotowa?- spytałem.

Kiwnęła głową i wzięła szczotkę do włosów i zaczęła pleść warkocza, ale podszedłem i wziąłem od niej szczotkę.

-Pamiętasz? Wolę rozpuszczone…

Uśmiechnęła się.

-Zapomniałam.

Podeszła do wielkiego lustra rozłożonego na całej ścianie. Posmarowała usta błyszczykiem. Podszedłem od tyłu i złapałem pukiel jej włosów i przerzuciłem jej go na prawy bok. Pocałowałem ją i oblizałem usta.

Grace poszła na dół.

-Pomarańcza, ja chcę jeszcze…- krzyknąłem.

-Nie dostaniesz, chodź.

-Ej…

-Chodź.

Zszedłem na dół i spojrzałem na opartą o framugę drzwi wejściowych Grace, oglądała coś na swoim telefonie i przygryzała wargę.

-Możemy iść.- powiedziałem.

-Ok.- zablokowała telefon. Wsiedliśmy do samochodu.


Po zebraniu jest ok :D Mam nadzieję, że jesteście szczęśliwe, że Harry wrócił do Gracie :** Miłej soboty!