Rozdział 78

Przyszły chyba najgorsze momenty ciąży. Ostatni tydzień był wspaniały czułam się jak nowo narodzona. Jadłam dobrze i chyba czułam zachodzące zmiany. Nogi puchły mi mocniej, a nocami bolała głowa. Ale nie to było najgorsze. Każdego ranka spędzałam dobre dwie godziny na wymiotowaniu. Wiem, że taka miała być kolej rzeczy, ale dajcie spokój. To było przegięcie… Leżałam na kanapie z zimną chustką na czole.

Harry

-Sorry za spóźnienie…- mówię do chłopaków.

-Znów się spóźniłeś…- mówi Louis, a ja macham na to ręką.

-Zdarza się.- mówię mu.

Przechodzimy do próby nowych piosenek. Promocja nowej płyty będzie się wiązać z pojedynczymi koncertami i masą wywiadów. 

Po dwóch pełnych godzinach nasza trenerka wokalu oraz techniczny od nagrań dają nam pół godziny przerwy.

-Harry co jest?- pyta mnie Niall, gdy siadamy na fotelach w studiu nagraniowym.

-Mnie? Nic…

-Przecież to widać… Przez 1,5 tygodnia do nikogo się nie odzywałeś, siedziałeś w H.Ch. A teraz rozmawiasz z nami tylko wtedy, jak się ciebie o coś spytamy…- mówi Zayn.

-Mam problemy ok.?- wybucham.

-Coś nie tak z Grace?- pyta Louis.

-Tak, wszystko się spierdoliło!- krzyczę.

-Spokojnie…- uspokaja mnie Liam.- Powiedz co się stało?

Spoglądam na chłopaków i opuszczam głowę chowając twarz w dłonie. Tak bardzo mi trudno o tym mówić, a robię to już drugi raz. Wcześniej powiedziałem mamie i Gemmie. Podnoszę wzrok na chłopaków i wreszcie zaczynam.

-Grace nie była z Justinem naprawdę… Miała podpisany kontrakt i dostawała pieniądze za udawanie jego dziewczyny…

-Przecież to absurd…- mówi Louis.

-Nie absurd, tylko święta prawda.- mówię.

Opowiadam chłopakom wszystko od początku do końca.

Zayn

-… no i zjechałem windą na dół i pojechałem prosto do H.Ch.

Nie mogę uwierzyć w słowa Stylesa. Zerwałem się z fotela i złapałem za kurtkę.

-Gdzie ty idziesz Zayn?- krzyczy Liam.

-Wrócę niedługo.

Wsiadam do samochodu i jadę prosto pod mieszkanie Grace. Koniecznie chcę, żeby wytłumaczyła mi dlaczego wszystkich okłamywała, a w szczególności Harry’ego.

Wjeżdżam windą na górę i zaraz stoję przed drzwiami do jej mieszkania.

Pukam mocno do drzwi.

Grace

Przykrywam się kocem i zakrywam brzuch bluzą Sean’a, zapinając zamek.

-Kto tam?- próbuję mówić głośno, ale chęć wymiotowania przyciska mi żołądek.

-Tu Zayn, otwórz mi.

Zayn?

Poprawiam się i mocniej przykrywam kocem.

-Wejdź.- mówię.

-Cześć Grace…- mówi Zayn i zamyka drzwi.

-Coś się stało?- pytam go.

-Możesz mi wytłumaczyć dlaczego nas wszystkich okłamywałaś, a w szczególności Hazzę?

Podnoszę wzrok. Wiedzą już wszyscy. To boli.

-Byłem po twojej stronie, gdy Harry odszedł do Ellis, ale to co zrobiłaś po prostu jest okropne!- mówi głośno, jest wyraźnie zdenerwowany.

Mój żołądek ściska się niebezpiecznie i czuję, że zaraz zwymiotuję.

-Zayn, ja dziś nie jestem w stanie o tym z tobą rozmawiać…

-… co? Dlaczego?

-Czuję się fatalnie.

-Grace nie odkładaj tej rozmowy na później, bo czujesz się gorzej.

O nie. Zrywam się z łóżka i biegnę do łazienki, po czym silnie wymiotuję do toalety. To jest okropne i chyba najgorsza seria dzisiejszego poranka…

-Grace?- puka do drzwi łazienki Zayn.

-Zostaw mnie. Idź stąd!- mówię zaczesując włosy w kitkę.

Znów seria wymiotów.

-Grace zadzwonić po lekarza?

-Nigdzie nie dzwoń, po prostu idź! Zostaw mnie!- mówię, gdy przez chwilkę mam spokój.

Już wtedy nic nie słyszę prócz trzasku drzwi.

Zayn

Wracam do studia z 30 minutowym spóźnieniem.

-Gdzie ty byłeś?- pyta mnie Niall. Ściągam kurtkę.

-Pojechałem z kimś pogadać…- Harry patrzy na mnie, ale sekundę później oczy otwierają się szerzej.

-Byłeś u niej?- pyta mnie Harry.

Kiwam głową.

-Byłeś u Grace?- dopytuje Liam.

Kiwam głową.

-Co ci powiedziała?- pyta Harry.

-Właściwie to niewiele…

-…coś więcej?- ponagla mnie Hazz.

-Gdy wszedłem do mieszkania leżała na kanapie z zimnymi okładami na głowie i gdy chciałem zacząć rozmowę uciekła do łazienki…

-…do łazienki?- pyta Louis.

-…wymiotowała…

Błysk oka Harry’ego widział każdy z nas.

-Pewnie wypiła za dużo…- mówi Liam.

-Nie sądzę… Wyglądała na chorą.- mówię.- Ale to już jej sprawa. Zamierzam dokończyć tę rozmowę z nią. Złapię kiedyś ją.

-Nie dokańczaj żadnej rozmowy...- mówi Hazz z opuszczoną głową.- Nie jedź do niej. Odpuść. Skupmy się na płycie i ćwiczeniu.

Grace

Chłopaki mnie nienawidzą, Harry też. Straciłam najbliższych mi przyjaciół. Zawiodłam ich. Gdy leżę bokiem na łóżku głaszczę brzuch, który naprawdę mógłby być teraz głaskany przez Harry’ego.

Zwijam się w kulkę i leżę, nawet nie wiem, kiedy zasypiam.

Spóźniam się na zajęcia z profesorem Hunterem i siadam obok Lucy.

-Jak się czujecie?- pyta szeptem.

-Świetnie, ale z rana znów miałam problemy.

-Mocno?

Kiwam głową.

-…i do tego Zayn jeszcze przyszedł do mnie…

-A po co?- pyta Lucy zdziwiona marszcząc lekko czoło.

-Chciał, żebym mu wytłumaczyła tę całą sytuację, dlaczego wszystkich okłamywałam i tak dalej…

-Jego to też uraziło?

-Najwidoczniej…

-I jak potoczyła się rozmowa?

-Nie potoczyła się…- mówię.

-Nie wpuściłaś go do mieszkania?

-Gdy tylko zaczęła się rozmowa pobiegłam do łazienki, żeby wiesz…

-No to się nagadał…

-Kazałam mu od razu wyjść…

-I wyszedł?

-Mhm.

Przez kolejne 30 minut  uważnie wsłuchuję się w słowa profesora. Dostaję sms-a.

-Grace przyjedź do mnie po południu… Pokażę ci tę restaurację. Zamierzam zrobić kolację w przyszłym tygodniu.

-Ok. Przyjadę koło 16:00.

Zajęcia kończą mi się wcześniej z powodu choroby profesor Turner. Wsiadam w samochód i jadę w stronę domu. W radiu leci High Hopes Kodaline. Bujam się wysłuchując nut wyśpiewywanych przez wokalistę.

Piosenka pełna wspomnień z koncertu Kodaline w Canberze. Było tak idealnie. 

Retrospekcja

Yeah but I've got high hopes- Tak, ale mam wielkie nadzieje
It takes me back to when we started- Cofają mnie do momentu, kiedy zaczęliśmy.
High hopes, when you let it go, go out and start again - Wielkie nadzieje, kiedy odpuszczasz, wychodzisz i zaczynasz od nowa.

Gdy zaczął się mój najukochańszy moment, Harry objął mnie od tyłu i poruszaliśmy się w rytm tej piosenki. Podśpiewywałam sobie, a Styles śpiewał mi do ucha. Pocałował mnie za uchem i dmuchnął zimnym powietrzem na szyję. Kolejne piosenki, skończyło się All Comes Down, Talk, Perfect World i Pray. Podeszli do nas jacyś znajomi Hazzy, przywitali się, Harry trochę z nimi rozmawiał, a ja ciągle kołysałam się do ballad Kodaline.

******* 

Gdy tylko wspomnę o tym co naprawdę było chce mi się płakać. Ale nie mogę zapominać, że sama sobie taki los zgotowałam. Staję na światłach i stukam paznokciami o kierownicę. Obok jedzie samochód z zaciemnionymi szybami. Gdy tylko zapala się zielone światło ruszam szybko do domu. Tam przebieram się i robię sobie warzywa na parze z gotowanym kurczakiem. W międzyczasie ważę się, czego nie robiłam od pół roku. Muszę mieć na uwadze, że wciąż będę tyć. Moje jedzenie jest gotowe i zaczynam jeść. Oglądam Fashion Police na E! i zajadam się. Dostaję sms-a od Sean’a z informacją, że mam być za 10 minut na dole. Przebieram się w ogrodniczki i czarny t-shirt.

Zakładam czapkę daszkiem do tyłu oraz trampki. Gdy jestem w windzie Sean pisze mi, że czeka po drugiej stronie jezdni, bo na parkingu nie było miejsca. Od jakiegoś czasu miałam spokój z paparazzi. Ale akurat dziś musieli się zjawić pod  budynkiem i strzelić mi masę fotek. Wsiadam szybko do samochodu witając się z bratem krótkim: cześć. Sean odjeżdża bardzo szybko od mojego budynku i rusza ku restauracji.

-Boże jaka szopka…- wzdycha.

-Za każdym razem, gdy wychodzę na dwór i paparazzi robią mi zdjęcia to strasznie się boję, że dojrzą brzuch.- mówię drapiąc się po nadgarstku.

-Jeśli będziesz to dobrze tuszować nie zauważą… Póki co nie masz dużego brzucha Grace, nie przejmuj się…- pociesza mnie brat.

-A co będzie za miesiąc, dwa? Będę musiała nosić worki, albo siedzieć całymi dniami w domu.

Sean krzywi się.

-Koniec mojego tematu.- mówię.

Mój brat parkuje pod restauracją i wchodzimy szybko do środka.

-Ach to pan, Panie Moore…- uśmiecha się kelnerka stojąca przy podeście, gdzie rezerwowane są stoliki.

-Jeśli pani pozwoli, chciałem pokazać siostrze to miejsce…- uśmiecha się mój brat promiennie.

-Jasne, proszę.

Wchodzimy głębiej w restaurację. Sean prowadzi mnie schodkami na górę. Znajduje się tam piękny oszklony taras, dookoła jest pełno kwiatów i lampionów.

-To będzie do naszej dyspozycji…- mówi mój brat, a ja go łapię za dłoń.

-Tu jest pięknie.- mówię zauroczona.

-Naprawdę? Podoba ci się tu?

-Jest wspaniale…- mówię siadając na jednym ze foteli.

Słyszymy chrząknięcie za nami.

-Panie Moore, chciałam tylko omówić pewne formalności…- uśmiecha się kelnerka.

-Tak, oczywiście…- mówi Sean idąc za kobietą schodami w dół.

Spoglądam przez okno i widzę zmierzające ku zachodowi słońce. Opuszczam wzrok na mój brzuch i dotykam go dłońmi.

-Wiesz skarbie… Tak bardzo chciałabym trzymać cię w ramionach…- uśmiecham się.-Mamusia cię bardzo kocha.

Sama nie wierzę w to co mówię. Zawsze lubiłam dzieci, uwielbiałam się nimi opiekować, ale myślałam o dziecku dopiero za kilka lat i dopiero po ustatkowaniu się. Moje poglądy zmieniły się totalnie, gdy dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Gdybym miała możliwość usunięcia, nigdy nie zrobiłabym takiej głupoty, po tym jak usłyszałam bicie serca mojego słoneczka. Na myśl o ostatnim USG czułam, że chcę znów je zobaczyć jak urosło i znów usłyszeć bicie serduszka. Gdy myślę o dziecku zżera mnie ciekawość jakiej płci jest dziecko. Instynkt macierzyński i intuicja matki podpowiadają mi, że to będzie chłopiec i będzie tak bardzo podobny do Harry’ego, co jest moim marzeniem. Zamykam oczy i czuję jak na ogrodniczki kapią moje pojedyncze łzy. Sięgam po telefon i znów wybieram jego numer. Od ostatniego tygodnia nie dzwoniłam, nie pisałam. Przykładam telefon do ucha, podcierając lekko nos. Nie odbiera..

*Cześć tu Harry. Zostaw wiadomość. *pip*

-Harry ty wiesz, że to ja. Wcale nie muszę mówić…- pociągam lekko nosem.- Po raz kolejny do ciebie dzwonię i po raz  kolejny się powtarzam. Czuję się okropnie wiedząc, że masz do mnie tyle pretensji. Rozumiem to. Ale tak jak ci mówiłam, nie robiłam tego dla pieniędzy Harry… Zrobiłam to ze zwykłej potrzeby odwdzięczenia się za to co pomógł mi osiągnąć Justin. Chciałam ci powiedzieć, ale bałam się… Bałam się twojej reakcji na tę wiadomość, nie chciałbyś umawiać się ze mną na te wszystkie „randki” i nocki, których tak bardzo potrzebowałam. Potrzebowałam i potrzebuję ciebie, teraz jeszcze bardziej…- dodaję cicho łkając.- Mam prośbę…- zaczynam, ale w gardle staje mi gula w gardle uniemożliwiająca dalszą mowę.-… jeśli chcesz skończyć wszystko… odizolować się, jeśli nie chcesz, żebym dzwoniła, pisała i dała ci spokój…- mój głos jest jak szept, a łzy mi lecą ciurkiem po policzkach.- Napisz mi to. Zrozumiem… Ale niedługo ktoś inny będzie potrzebował twojej opieki i miłości.- łkam, ledwo co łapiąc oddech.- Nie ważne…- prostuję.- Po prostu mi to napisz, jednym niezobowiązującym sms-em. Pamiętaj, że wciąż kocham najmocniej na świecie i nawet jeśli będziesz chciał wszystko ze mną skończyć, ja wciąż cię będę kochać. Kocham cię i bardzo za tobą tęsknię, Harry...- wypowiadam ostatnie słowa zbyt mocno drżącym głosem.

Wyłączam się i odkładam telefon na stół, na ramionach sekundę później czuję dłonie na moich ramionach. Sean siada na fotelu obok i ściera z moich policzków ślady łez.

-Wszystko się ułoży… On nie jest taki głupi, żeby cię zostawić. Zbyt bardzo cię kocha.- mówi.

-I ty to mówisz?- mówię wycierając kolejną porcję łez.

Sean opuszcza na chwilę głowę i kładzie mi drugą rękę na kolanie.

-On sobie u mnie nagrabił i jeszcze, mówiąc kolokwialnie, zrobił ci dziecko…- spinam ciało na tę myśl.- Kiedyś naprawdę go lubiłem i wierzyłem, że będziecie ze sobą długo, bo widziałem jak cię uszczęśliwiał, tryskałaś radością, bezustannie się śmiałaś. Ale potem była ta akcja z tą jego byłą… Po części jego postawa była zrozumiała, bo dziecko było jego i musiał się opiekować, ale w sposób jak cię potraktował, myślałem, że mu nogi z dupy powyrywam.- ciało mojego brata się spina.- Od tego czasu nie zrobił nic, czym mógłby sobie wynagrodzić u mnie to zachowanie. A teraz ta sytuacja…

-…nie rozmawiajmy już o tym, braciszku…- mówię.- Wiedz, że teraz to była moja wina i tęsknię za nim bardzo…

Łapię brata za rękę i kieruję się w stronę schodów.

-Uważaj…- ostrzega mnie brat.- Strome są.

-Uważam.

Gdy schodzimy na dół zamieram na widok stojącej do mnie tyłem Lou. Zaciskam rękę brata i szybko pospieszam go z wyjściem. Głos kelnerki rozwala całą sytuację.

-Panie Moore, mam jeszcze jedno pytanie…- mówi kelnerka stanowczo zbyt głośno. Mój brat puszcza moją rękę i idzie do kelnerki.

Lou odwraca się i krzyczy moje imię.

-Grace!

-Witaj Lou…- mówię udając zaskoczoną.

-Jak wspaniale wyglądasz…- mówi kobieta przytulając mnie.- Nowy krem? Kosmetyki?

Jestem w ciąży.- mówię w myślach.

-Tak ostatnio kupiłam jakieś nowe. Co tu robisz?- pytam ją.

-Rezerwuję stolik na przyszłą sobotę, Lux ma urodziny i robimy jej z Tomem kameralne spotkanie rodzinne, potem impreza w domu z dzieciakami…- śmieje się kobieta.

-Wspaniale…- mówię z entuzjazmem.

Zapada krótka cisza między nami.

-Wiesz?- pytam wprost.

Kiwa niepewnie głową.

-Ale to nie zmienia mojej relacji z tobą. To jest twoja sprawa i jego.

I właśnie za to tak ją uwielbiam. Że się nie wtrąca i jest neutralna, pozostając w przyjacielskich relacjach ze mną i Harrym.

Uśmiecham się szeroko i ściskam ją mocno.

-To wiele dla mnie znaczy…- mówię do Lou.

Odwzajemnia uśmiech.

-A właściwie co ty tu także robisz?

-Mój brat organizuje spotkanie rodzinne…- mówię z uśmiechem.

-Och… To fantastycznie.- mówi Lou.

Sean wraca.

-Musimy jechać…- mówi.

-Tak, nie zatrzymuję was…- śmieje się Lou.

-Do zobaczenia…- mówię.

Wychodzimy z restauracji.

-Słuchaj, a jak ja mam powiedzieć Leigh?- pyta mnie brat.

-Powiedz jej, że mama chce poznać rodziców Leigh i że postanowiłeś zaprosić jej rodzinę i naszą na elegancką kolację…

-A jak będzie węszyć?- pyta Sean.

-To coś wymyślisz…

Sean parska śmiechem.

-Tylko coś takiego dobrego…- dodaję prostując.

-No jasne…- mówi.

Nim zdążam się obejrzeć jest 20:00, żegnam się z bratem i wysiadam pod budynkiem. Jadę na górę i wchodzę do swojego mieszkania. Pierwsze co… Prysznic, kolacja, tabletki i sen.

(…)

Znów spóźniam się na zajęcia, ponieważ zaspałam, ale te wydają się być naprawdę wyjątkowe.

Przepraszam profesor Jenkins, która nie czepia się, a jedynie kiwa głową odpowiadając mi tak na: Dzień Dobry. Siadam koło Lucy i wsłuchuję się w wykład, który trwa nieprzerwanie 2 godziny.

-Panna Cox i Moore proszę zostać.

Lucy spogląda na mnie przerażona.

-Boże, a jak nie zdałyśmy?!- piszczy.

-Przestań gadać takie głupoty…- besztam ją.

Studenci wychodzą, a my siadamy w pierwszym rzędzie. Jenkins podchodzi do nas i kładzie nam dwie białe  teczki. Jedna podpisana: Grace Moore, druga: Lucy Cox Hampton.

-Co to jest pani profesor?

-Spójrzcie do środka…- mówi kobieta ze szczerym uśmiechem na twarzy.

Otwieramy nasze teczki. Na grubym pliku materiałów jest napisane tytuł: 

STAŻ W AMERYKAŃSKIM MAGAZYNIE GQ, DZIENNIKARKA GRACE MOORE. STAŻYSTKA.

Otwieram usta z wrażenia.

-To niemożliwe…- mówię z Lucy w jednym momencie.

Pani profesor śmieje się i przeczy.

-Za dwa tygodnie jedziecie do Nowego Jorku, by odbyć staż w magazynie GQ. Będziecie tam pod opieką jednej z najbardziej doświadczonych dziennikarzy tego magazynu, Amelii Herletch…

Zamyka usta dłonią z wrażenia.

-Nie wierzę…- mówię.

-Będziecie tam na tydzień- dwa tygodnie i przeprowadzicie główne wywiady z wielkimi osobistościami, gwiazdami i celebrytami.

-To pani nas wybrała?- pyta Lucy.

-W porozumieniu z innymi wykładowcami doszliśmy do wniosku, że Grace, ty jesteś obyta w świecie show-biznesu, poza tym swoją determinacją pokazałaś, że w ciągu dwóch miesięcy można zaliczyć półrocze. Natomiast ty Lucy, świetnie odnajdujesz się w rozmowach jesteś bezpośrednia, odważna i się nie stresujesz… To was czyni wybranymi.

-Nie wiemy jak pani dziękować i całemu gronu pedagogicznemu…

-Nie ma za co…

(…)

Dzień przed kolacją zaręczynową, dla Leigh kolacją rodzinną postanawiam pojechać do centrum handlowego i kupić jakiś ładny strój. Zabieram ze sobą dziewczynę brata do centrum handlowego w Enfield Town. Wybieram miejsce na obrzeżach ze względu na większą możliwość uniknięcia paparazzich. Ale to są tylko moje małe marzenia. Podczas jazdy Leigh próbuje wyciągnąć ode mnie informacje na temat kolacji. Wmawiam dziewczynie, że sama nie wtrącałam się ani trochę i że Sean organizuje to sam. Łyka to. Uff… Parkuję naprzeciwko galerii handlowej i wysiadamy z samochodu. Idziemy kupić jakieś ładne rzeczy. Zaliczamy Zarę, TopShop, Miss Selfridge i Badgley Mischka. Gdy docieramy do Missguided Leigh dostrzega na wystawie białą sukienkę do połowy ud z krótkim rękawem, która idealnie będzie pasować do okazji. Leigh przymierza ją i kupuje. Chcemy kupić buty, więc wracamy do TopShopu.

-A ty?- pyta mnie Leigh oglądając ślicznie kremowe szpilki.

-Widziałam w jednym ze sklepów koronkowy kombinezon, ale to pójdziemy tam na końcu.

Dziewczyna przymierza buty i dochodzi do wniosku, że są bardzo ładne i wygodne. Kupuje je. Wychodząc ze sklepu namierzamy restaurację, gdzie możemy zjeść późny lunch. Zamawiam sałatkę z kurczakiem i wodę do picia.

-Wiesz bardzo zdziwiło mnie to całe spotkanie w restauracji…- mówi Leigh nabijając widelcem kawałek pomidora.

-Czemu?- pytam poprawiając włosy i próbując wody z cytryną.

-No bo… Hmm…- Leigh opiera się o tył krzesła.- Nasi rodzice się poznali i Sean tak nagle to zorganizował…

-…mama dzwoniła do niego i mówiła, że skoro jesteście już ze sobą trzy lata to wypadałoby się bliżej poznać…- wsuwam do ust widelca z sałatą i kurczakiem.

-To o to chodzi…- rozchmurza się Leigh, a ja kiwam głową.

Dokańczamy posiłek i idziemy do sklepu, gdzie przymierzam i kupuję koronkowy kombinezon. Postanawiamy iść na parking, ale przypomina mi się fakt, że Lux ma urodziny i proszę Leigh o wejście do sklepu dla dzieci. Gdy buszuję między półkami w poszukiwaniu jakiejś fajnej lalki dla Lux i od razu przyglądam się zabawkom dla niemowlaków. Moja twarz jest uśmiechnięta przez cały czas i czuję, że jestem w swoim świecie. Hamleys jest jednym z najbardziej znanych sklepów zabawkarskich i wiem, że znajdę tu coś dla Lux. Dostrzegam dużego, białego, pluszowego misia. Łapię go i idę do Leigh, która kręci się w innej alejce. Dziewczyna ogląda na wieszaczkach kolekcję ubranek dla sklepu i podnosi białe ubranko z małymi skrzydełkami na pleckach.

-Jeśli tego nie kupisz ja to zrobię…- mówi rozczulona.- Musisz ubrać swój skarb w to… Jest piękne.

Biorę pod pachę misia i oglądam ubranko. Jest po prostu niewymawialnie cudowne. Pakuję je do koszyka i rzucam wzrokiem na błękitny rowerek po drugiej stronie sklepu. Łapię Leigh za rękę i idziemy oglądnąć rowerek.

-Ja już bym go kupiła…- mówię.

-…poczekaj aż się dowiesz jaka płeć…- dodaje Leigh, a ja zaczynam się śmiać.

-Czuję, że to chłopiec…- uśmiecham się i dotykam brzucha.

-Ale niedługo się upewnię…- mówię specjalnie sepleniąc.

Leigh zaczyna się śmiać.

-Wybrałaś tego misia?- pyta Leigh, a ja kiwam niepewnie.

-Ten jest brudny…- mówi Leigh wskazując plamkę za uchem misia.

-Rzeczywiście.

-Chodź wymienimy i może poszukamy czegoś innego.

Idziemy rozmawiając o ubrankach. Przeczucie mi mówi, żeby zakończyć temat. I dobrze, że to robię. Gdy zakręcamy w alejkę wpadam na niego i odbijam się od Jego gorącego torsu. W powietrzu czuję jego zapach, który, cholera, przypomina mi wszystko. Leigh stoi z boku i patrzy raz na mnie, raz na Harry’ego.

-Przepraszam…- mówi cicho, ma wyraźnie zachrypnięty głos, na pewno miał dużo prób.

-Nic… nic… nic… się nie stało…- mówię podnosząc wzrok.

Do oczu napływają mi łzy, gdy widzę jego zakłopotaną twarz. W dłoniach trzymamy tego samego misia. Jego wzrok przykuwa trzymany w rękach Leigh koszyk oraz małe ubranko. Spogląda na nią i na mnie. Wiem, że widzi moje wzruszenie… Omija nas i skręca w inną alejkę… Odwracam głowę i śledzę jego niepewne kroki. Jest zgarbiony i odwraca na chwilkę głowę do tyłu. Jednak po mnie niż sekundzie znów idzie przed siebie ze spuszczoną głową. Stoję w miejscu jeszcze chwilę, gdy Leigh łapie mnie za ramię.

-Chodźmy stąd…- mówi.

Kiwam głową.

W rezultacie kupuję strój Elsy z Krainy Lodu.  Odwożę Leigh do domu.

-Nie przejmuj się…- pociesza mnie.- Będzie dobrze.

Sama też ma gorszy humor i zauważam to od razu.

Kiwam głową i dziewczyna żegna się ze mną buziaczkiem w policzek. Odjeżdżam.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Miałam dziś taki wspaniały dzień, że postanowiłam dodać wcześniej, nie wiem ile osób przeczyta, ale dobra :D
PS. Dziękuję Alice za dziś xxx.