Rozdział 76.

-Grace możesz na chwilkę?- pyta mnie, na co kiwam głową.

Staję koło niego i idę, gdzieś, gdzie prowadzi mnie loczek. Gdy wychodzimy bezpośrednio na powietrze wzdrygam się.

-Zimno ci?- pyta mnie.

-Troszkę… Ale dam radę…- uśmiecham się.

-Poczekaj tu chwilkę…

Harry biegnie do swojego stolika i zdejmuje marynarkę wiszącą na oparciu krzesła, po czym odprowadzany wzrokiem przez chłopaków nakłada mi na ramiona odzienie. Zaciągam się zapachem Jego, perfum i mięty. Obejmuje mnie i idziemy dróżką ogrodu za dworek, gdzie dostrzegamy kilka ławek i śliczną fontannę. Siadamy na ławce i przytulamy się mocno.

Lucy

-Jak myślicie, gdzie poszli?- mówi El.

-Może pogadać…- mówi Perrie.

-…albo się całować…- oświadczam z uśmiechem.

-… albo poprzytulać…- dodaje Lily.

-Co oni tam robią…- myśli El.

-Możemy sprawdzić…- mówi z szerokim uśmiechem Danielle.

Spoglądamy po kolei na siebie i nagle wszystkie wstajemy przykuwając wzrok chłopaków. Pozostali goście są na parkiecie. Nasi chłopcy chyba ogarniają o co chodzi, bo Lily i Perrie wskazują palcem na drogę, którą szła Grace i Harry. Uśmiechamy się do nich, a ci machają rękoma dając nam wolną wolę.

Łapiemy się za ręce i biegniemy w stronę ogrodów na tyłach dworku. Stajemy za budynkiem i powoli wychylamy się. Szepcząc mówię dziewczynom co się dzieje…

Harry trzyma na kolanach Grace i głaszcze ją po nodze, która jest na widoku przez wycięcie. Dziewczyna nie ma butów i gołym okiem widać, że spuchły jej nogi. Hazz całuje jej czoło i głaszcze ją teraz po nodze. Łączą usta w pocałunku i widać, że obydwoje pałają do siebie miłością bez granic. Szczerze mówiąc nie mogę się doczekać, aż skończy się ten debilny kontrakt.

-Kocham cię…- mówi Harry.

Powtarzam dziewczynom, a ty zatykają sobie usta, że nie zrobić długiego: Awww…

-Ja też cię bardzo kocham… Najmocniej na świecie…- mówi Grace i przytula się mocno do Hazzy.

Znów wszystko powtarzam.

-Jesteś dla mnie najważniejsza, wiesz?- mówi Harry, a w tym momencie nawet ja zatykam usta, a gęba mi się śmieje, jak po dobrej wódce.

-Kocham cię.- powtarza się Grace.

-Byłaś dziś fantastyczna…- mówi Harry.- Proszę o kolejne spotkania z nutką nieświadomości…

Dziewczyna poprawia się i siada okrakiem na Hazzie, całując go delikatnie. Wyglądają jak zwykła para nastolatków, która wyznaje sobie miłość i przyrzeka sobie wierność na lata. Jestem szczęśliwa, a to, że tak się zachowują w stosunku do siebie czyni mnie szczęśliwszą stukrotnie. Nagle Eleanor wydaje z siebie krzyk, a mam wrażenie, że ją zabiję. Grace odwraca się i patrzy się w tamtą stronę.

-Kurna uciekamy…- mówię szybko i zwiewamy.

-Czemu ty wrzasnęłaś?!- mówię do niej.

-Bo mi stanęłaś na stopie butem!- mówi.

-O shit! Przepraszam.- zatrzymuję się i ją też zatrzymuję, żeby przytulić. Dziewczyny już siedzą, a faceci się na nas patrzą, jak na idiotki.

Grace

-Co to było?- pytam się Harry’ego schodząc z niego.

-Nie wiem, jakby ktoś krzyknął…- mówi.

-To to ja też wiem Einsteinie…- śmieję się.

Schylam tułów, by założyć buty i pocieram stopy, który wyglądają jak po wstrzyknięciu botoksu. Bolą mnie i drętwieją. Zakładam szpilki i poprawiam marynarkę Hazzy na moich ramionach. Chłopak całuje mnie jeszcze raz namiętnie.

Wracamy do namiotu i tam siadam obok dziewczyn. Są w trakcie rozmowy, więc się dołączam.

Bawimy się wszyscy do białego rana, a ja tańczę na boso jeszcze kilka tańców z Tylerem, Louisem, Zaynem i Liamem. Na sam koniec wcięty Robin porywa mnie w tan, a Anne śmieje się razem z Harrym z nas. Ok. 3 Lucy i Tyler ulatniają się, mimo to, zabawa toczy się dalej. Ja sama idę do pokoju ok. piątej. Rozbieram się i idę spać.

Gdy budzę się rano czuję, jak bardzo bolą mnie stopy. Idę wziąć prysznic i doprowadzić się do ogólnego porządku. Zakładam zwiewną brzoskwiniową sukienkę i sandałki. Włosy wiążę w warkocza na boku. Sprawdzam, czy moje oczy nie są aż tak bardzo podpuchnięte, ale jest ok. W jednym czasie dostaje 3 sms-y.

Od El: Przyjdź po mnie, bo mi głowa napiernicza… Louisa nie ma.

Od Danielle: Gracie ratuj mam kaca i wszystko mnie boli. Przyjdź do  mnie… Liam jest już na śniadaniu.

Od Perrie: Przyjdź do mnie sytuacja awaryjna… Zayn poszedł z chłopakami na śniadanie.

Do wszystkich piszę, że zaraz będę.

Idę do pokoju El i pierwsze, co czuję, to smród alkoholu.

-Zabalowałaś…- mówię otwierając okno.

Znajduję w jej walizce jakieś rzeczy i gdy powoli pomagam jej się ubierać. Czeszę ją w kucyka i nakładam na nos okulary.

-Chodź…- mówię.

El nakłada na stopy balerinki i idziemy do pokoju Danielle.

Tutaj sytuacja się powtarza i u Perrie też. Śniadanie jest w głównej sali dworku. Gdy schodzimy na dół słychać brzęczenie sztućców i rozmowy. Otwieram drewniane i wprowadzam skacowane do środka. Wszyscy wybuchają śmiechem, a one syczą z bólu.

-Dzień dobry wszystkim…- mówię.

-Ćśśś…- mówią dziewczyny do mnie.

Zayn macha do nas i przywołuje do wielkiego stołu. Siedzi tu całe One Direction, Lily i są puste miejsca dla nas. Siadam koło Harry’ego wcześniej odprowadzając każdą do swojego chłopaka.

-Ślicznie wyglądasz…- mówi mi na ucho Harry.

-Dziękuję…- mówię.

Zabieramy się za śniadanie.

El nagle ściąga okulary i nieświadomie mówi:

-Wiecie co mi się dziś śniło?- wszyscy spoglądamy na nią przecząc.

-Że Harry i Grace uprawiali seks.

Chłopaki wybuchają śmiechem, a my obydwoje patrzymy na nią zdziwieni.

-Skąd w ogóle? Jak… Jak mogło ci się to śnić?- pyta ją Louis.

-Nie wiem. Ale tak mi się śniło…

-Fuuu… To musiało być obrzydliwe…- mówi Niall.

A ja zaczynam się śmiać.

-Fuuu…- powtarzam po nim marszcząc nos.

(…)

-Będę pamiętała do końca życia, że byłaś tu ze mną…

Lucy przytula mnie mocno.

-Dziękuję ci bardzo, że wybrałaś mnie na swoją druhną, to było wspaniałe…

Odwzajemniam jej uścisk.

-Naprawdę musisz jechać?- pyta mnie Tyler, obejmując Lucy.

-Muszę, za trzy dni mam galę, a nie jestem jeszcze spakowana. O 18:00 mam samolot do LA.

-Szkoda, że nie dasz rady zostać na poprawinach…- mówi Lucy.

-Nawet nie wiecie, jak bardzo chciałabym zostać…

Przytulam parę młodą i odprowadzają mnie do samochodu. Pakuję walizeczkę.

-A ja?- pyta mnie zachrypnięty głos.

-A ty…- mówię przytulając się do niego. -Zobaczymy się za trzy dni na gali, skarbie…- dodaję.

-Już nie mogę się doczekać z dwóch powodów…- mówi mi gładząc mnie po włosach.

-Jakich?- pytam patrząc w jego oczy.

-Że znów zobaczę jak tańczysz i że po gali wszystko wróci do starego ładu…- uśmiecha się.

Gdy o tym myślę, jest mi przykro, że tyle czasu go okłamuję. Niespodziewanie daję mu buziaka w usta i wsiadam do samochodu. Odjeżdżam ku Londynowi. Kiedy myślę o tym całym kontrakcie, Justinie i mnie z nim jako o parze robi mi się gorąco, a serce bije mocniej. Myślę o Harrym, który tak bardzo mnie kocha i nie wie takiej ważnej rzeczy związanej ze mną. Tak bardzo żałuję, że nie powiedziałam mu na początku, byłby uświadomiony, a ja nie miałabym go na sumieniu. Boję się jego reakcji, na to jak się dowie. Najgorsze przede mną…

Dojeżdżam do domu i pakuję rzeczy, ogarniam mieszkanie i piszę bratu, żeby przyjechał do mnie. Sean obiecuje się zjawić w ciągu 20 minut. Gdy wchodzi bez pukania do mojego mieszkania zastaje mnie w stanie totalnego nieogarnięcia. Wiem, że on też wyczekuje momentu, aż skończy mi się kontrakt i że nie będę z nikim zobowiązana.

-Jak ślub?- pyta mnie, a ja uśmiecham się chowając kosmetyczkę.

-Był po prostu wspaniały, wszystko się udało, wesele było piękne i romantyczne, a Lucy i Tyler to para wymarzona…

Mój brat uśmiecha się.

-A ty? I Harry?

-Sean, chcę do niego wrócić, zaraz po zakończeniu kontraktu…

-…on o nim wie?- pyta mnie badawczo brat siadając na brzegu łóżka.

Przeczę delikatnie kręcąc głową.

-Nie powiedziałaś mu?

-Nie, zbyt bardzo się bałam.

-Czego się bałaś?- dopytuje, a ja wreszcie zapinam walizeczkę.

-Że weźmie mnie za materialistkę, której chodzi o kasę, chociaż tak wcale nie było…

Mam 1,5 godziny do samolotu i przebieram się jadę z bratem na lotnisko.

-Jeśli on cię rzeczywiście kocha, to nie powiedziałby tego…

Mówi mi do ucha, gdy żegnam się z nim.

-Dzięki Sean…- uśmiecham się lekko i oddaję bagaż. Udaję się do odprawy i wchodzę do samolotu. Zajmuję miejsce i liczę, że wszystko co mówi mój brat jest prawdą.

Lecę ok. 9 godzin, a na LAX ląduję ok. 3 nad ranem. Lotnisko jest pełne paparazzich, którzy czekają na jakiś komentarz w sprawie mojego życia z Justinem lub Harrym. Nie zawracam głowy Justinowi i jadę prosto do pierwszego hotelu.  Jestem zmęczona i mimo tego, że cały lot spałam oczy zamykają mi się same. W swoim apartamencie biorę orzeźwiający prysznic i kładę się do łóżka. Budzik nastawiam na 9:00, by spokojnie zjeść śniadanie i pojechać do Justina, by się z nim przywitać. Od nakręcenia filmiku nie mieliśmy ze sobą kontaktu, ale z tego co widziałam miał dużo pracy w studio. Rankiem budzę się kilka minut przed budzikiem, ponieważ wschodzące słońce idealnie upatrzyło sobie moje łóżko, jako punkt oświetlenia. Otwieram balkon z którego porządnie wieje, co wcale mnie nie zachwyca. Ubieram się i nakładam zwykłą czarną koszulkę dżinsy i botki na obcasie z odkrytym palcem. Zjadam zamówione jedzenie i jadę taksówką pod dom Justina. Kodem otwieram bramkę i dzwonię do drzwi.

Słyszę, że ktoś zbiega na dół.

-Kto tam?- głos Biebera jest lekko zachrypnięty.

-Tu Grace, otwórz mi.

Dosłownie dopiero po minucie drzwi się otwierają.

-Cześć…- mówi wyraźnie speszony.

-Nie wpuścisz mnie?- pytam go.

-Jasne, wchodź, tylko, że…

Z góry roznosi się znany mi głos…

-… kto to Justin?- mówi kobiecy głos.

U szczytu schodów pojawia się Kylie w jednym z podkoszulków Justina. Dobra no to teraz mi opadła szczęka.

-Kylie…- próbuję wydusić z siebie słowo.

-Cześć Grace…- ona też jest speszona i nie wie co mówić.

-Miałem ci powiedzieć jakiś czas temu…- mówi mi Justin.

-…spotykacie się, tak?- pytam, a Kylie schodzi na dół i staje koło Justina.

Obydwoje kiwają głową.

-A czy ona wie?- pytam Justina, a ten kiwa głową.

-Wszystko…

-Dlaczego mi nie powiedziałeś, przecież odsunęłabym się wtedy tak porządnie…- mówię.

-Scooter by tego nie chciał. Ukrywam przed nim związek z Kylie.

-Och…- mówię.

Dokładnie jak ja i Harry.

Spoglądam na nich.

-Jesteś zła?- pyta mnie Kylie marszcząc brwi w zakłopotaniu i lekkim smutku.

-Nie jestem zła, po prostu bardzo zaskoczona.- uśmiecham się.

-Mogłeś mi powiedzieć…- mówię do Justina.- Od kiedy jesteście razem?

-Od 1,5 miesiąca.

-Przecież to taki szmat czasu… Wykombinowalibyśmy coś z tym kontraktem i żadne z nas nie miało by nic na sumieniu…- wypalam.

-To znaczy…- zaczynam się poprawiać.

-Wszyscy by wiedzieli jak jest naprawdę…- mówi za mnie Kylie.

-No właśnie…

-Kontrakt kończy się za dwa dni, więc następnego dnia po gali pojedziemy we trójkę do Scootera.- mówi Justin.

Kiwamy głową. Znów na nich spoglądam.

-Jesteście szczęśliwi?- pytam z uśmiechem.

-Bardzo…- odpowiada Justin całując Kylie w policzek.

-A ty jesteś?- pyta mnie Bieber z serdecznym uśmiechem na twarzy.

Kiwam głową.

-Po występie na tej gali zamierzam wrócić na studia…- oznajmiam, gdy Kylie robi kawę na śniadanie, a ja siedzę z Justinem na hokerach.

-Opłaca ci się?- pyta Kylie.- Zostały jeszcze 3 miesiące.

-Nadrobiłam wszystko przez ostatnie dwa tygodnie. Dużo zajęć nam przepadało. Mam do zaliczenia jeszcze egzaminy i to wszystko.

-To wspaniale, trzymam kciuki za ciebie.- mówi Justin.

Gdy w dalszym ciągu rozmawiamy, czuję się coraz bardziej okropnie. Gdy pojawia się w moich myślach Harry pierwsze co, to, że mam go na sumieniu. Justin powiedział Kylie, że łączy nas tylko kontrakt i przyjaźń, a dziewczyna zgodziła się być z Bieberem. Dlaczego ja nie zrobiłam identycznie z Harrym?

Dzień przebiega mi przyjemnie na próbach z Katy Perry i Austinem Mahone. Osobiście nie mogę się doczekać występów na tak wspaniałej scenie, jaka jest tutaj. Gala American Music Awards to naprawdę wspaniałe przedsięwzięcie. Wieczorem jednak stało coś, czego nigdy w życiu nie chciałam bardziej jeśli chodzi o karierę.

Siedząc w swoim apartamencie i oglądając jak zwykle KUWTK. Mój telefon zaczyna dzwonić.

-Halo?- pytam zdziwiona widząc na ekranie nieznany numer.

-Dobry wieczór Grace…- głos kobiety jest znajomy, ale nie wiem kto to.

-Z kim mam przyjemność rozmawiać?

-Tutaj Beyonce Knowles…

Prostuję się szybko.

-Och… Co za wspaniała niespodzianka, nie poznałam cię…

Kobieta śmieje się, a w tle słyszę piśnięcie dziecka.

-Cichutko Blue, mama rozmawia…- mówi Bey do swojej córki.

-Przepraszam…- mówi znów do słuchawki.

-Nic się nie stało… O co chodzi?

-Pamiętasz jak po Brits powiedziałam, że się z tobą skontaktuję?

-Tak, pamiętam.

-No więc, mam ci do powiedzenia propozycję, nie do odrzucenia…- śmieje się Beyonce.

-Słucham…

-W przyszłym roku startuje moja trasa całoroczna i ogólnoświatowa dosłownie… Byłabym niezwykle uradowana i szczęśliwa, gdybyś dołączyła do moich utalentowanych tancerek i wspomogła mnie na każdym z dwustu trzydziestu koncertów…

-Nie mówisz poważnie…- mówię ledwie co mogąc to robić. Moje serce bije jak oszalałe i robi mi się duszno.

-Jak najbardziej… Niezwykle mi zaimponowałaś na ostatniej gali… Wkładałaś tyle serca w każdy najdrobniejszy detal, twoje zaangażowanie było widoczne gołym okiem. Mimo bólu nóg, który ci puchły tak że dobrze widziałam, dawałaś radę, zagryzałaś wargi i tańczyłaś całym swoim sercem. Takie osoby jak ty trzeba docenić. Bo jesteś fantastyczna i osiągniesz bardzo wiele. A u mnie możesz zacząć…- wiem, że Bey uśmiecha się.

-Ja po prostu nie wiem co powiedzieć…

-Nie musisz mi mówić teraz… Dam ci 1,5 miesiąca na decyzję. To jest ważne, żeby przemyśleć niektóre sprawy, ponieważ podczas trasy będziesz musiała być do mojej dyspozycji, ciągłe próby, występy…

-Rozumiem… dziękuję ci za tę szansę, wszystko przemyślę jak mówisz… Boże tak się cieszę…

-To ja się cieszę, że poznałam taką dziewczynę jak ty…

-Jesteś moją idolką…- mówię.

-Bardzo mi miło to słyszeć. Przepraszam Grace, ale moja córka wariuje i musze ją położyć spać. Do zobaczenia.

-Do zobaczenia i jeszcze raz dziękuję.

Odkładam telefon. Nie wiem co powiedzieć, co zrobić. Zaczynam po prostu skakać po łóżku i się drzeć ze szczęścia.

(…)

Gala przebiega idealnie, wszystkie ruchy są skoordynowane i jestem szczęśliwa ze wszystkiego. Gdy zobaczyłam Harry’ego poczułam wielki ból. Styles wiedział, że jest coś nie tak, ale mówiłam, że jest ok. Rankiem gdy obudziłam się u jego boku wstałam ok. 8:00, na 9:00 byliśmy umówieni ze Scooterem. Harry mnie wypytywał gdzie jadę i po co, ale ucinałam mówiąc, że jadę załatwić ważne sprawy. Pojechałam do Justina i stamtąd razem z nim i Kylie pojechałam do biura Scootera. Kylie siedzi na korytarzu.

Siadamy na fotelach, przy wielkim biurku. Braun wyciąga stos papierów, który jakiś czas temu czytałam.

-Wpadłem ostatnio na wspaniały pomysł… Skoro, żadne z was nie ma partnerów to może poszlibyśmy z waszą „relacją” trochę dalej.

-O czym mówisz?- pytam zdziwiona.

-Może o zaręczynach…

Patrzę na Scootera i mam ochotę wyrwać mu wargi, które uśmiechają się pięknie.

-NIE!- krzyczy Justin.- Wkopałeś mnie w to i nie pozwolę sobą pomiatać. Mam dziewczynę!- wykrzykuje Bieber.

-CO?!- krzyczy Scooter.

-Tak i jest nią Kylie Jenner! Nic ci nie mówiłem, ale miałem spokój chociaż. Nie to co Grace, której zabraniałeś się spotkać z przyjacielem.

-Przeprosiłem ją…- mówi Braun wymachując rękoma.

-To za mało! Twoje słowa pokazały jakim jesteś naprawdę człowiekiem!

-Możecie się zamknąć i usiąść!- krzyczę.

Patrzą na mnie jak na ducha.

-Nie będzie żadnych zaręczyn, a ja ani Justin nie podpisujemy kolejnego kontraktu. Chcę być wolna!- mówię dobitnie.- Gdzie mam podpisać?- pytam Scootera, gdy ten siada na fotelu.

-Tutaj…- pokazuje mi plik papierów do podpisania.

Załatwiam wszystko.

-A ja?- pyta menadżera.

-Tu…

-Jak ma wyglądać to, że nie jesteśmy razem?- pyta Jus.

Scooter wzdycha i myśli nad najlepszym scenariuszem, wreszcie po 5 minutach ciszy zabiera głos.

-Pójdziesz z Kylie na kolację… Jeśli ktoś cię zapyta o to powiesz, że wspólnie doszliście do wniosku, że nie dacie rady żyć na odległość, bo Grace miejsce to Londyn, a twoje LA i postanowiliście skończyć swój związek. Grace jeśli ktoś cię złapie udziel komentarza takiego samego.

-Ok.

-W takim razie to wszystko…

Wstajemy z miejsc i wymieniamy się uściskami dłoni. Wychodzimy z biura Scootera. Kylie wstaje i poprawia spódniczkę.

-Już?- pyta z nadzieją, a ja kiwam głową. Justin podchodzi do niej i ją całuje.

-Żegnamy się…- mówię, gdy odrywają się.

-Jesteś wciąż moją przyjaciółką, Grace… I nie zapomnij o mnie…- mówi Justin mocno mnie przytulając.

-Ty też, jakby co możesz do mnie dzwonić…

-Ty także…

Odsuwam się od Justina i tulę Kylie, po czym gdy się odrywamy od siebie Justin łapie Kylie za biodro i przyciąga do siebie.

-Życzę wam szczęścia…- mówię z uśmiechem.

-My tobie też.- Justin puszcza mi oczko.

Wychodzę z mangamentu i jadę od razu do hotelu. Razem z Harrym mam za dwie godziny samolot do domu. Przyjeżdżam do hotelu i zastaję go leżącego na łóżku z telefonem w dłoni. Pisze coś szybko na klawiaturze, a gdy mnie widzi uśmiecha się.

-Załatwiłaś te ważne sprawy?- pyta mnie.

-Tak…- odpowiadam i zrzucam moje botki na bok. Naskakuję na łóżko i kładę się obok.

-Wszystko wyjaśniłam i teraz kochanie… możemy być naprawdę razem.- mówię i lekko się uśmiecham.

-Co?- pyta zdziwiony.

Kiwam głową, a on uśmiecha się szeroko. Odkłada telefon i kładzie mnie na łóżku plecami. Po chwili całuje moje usta delikatnie.

-Moja wspaniała dziewczyna…- mówi.

-Mój wspaniały chłopak.- dodaję, a gdy wypowiadam te słowa w twarzy Harry’ego widzę ulgę, jakby czekał na to zbyt długo.

-Najwspanialszy chłopak.- muskam jego usta.

-Kocham cię.- szepcze.

-Też cię kocham, skarbie…- głaszczę jego policzek kciukiem i delikatnie całuję usta.

Niestety musimy się zbierać na samolot. Chłopaki są już w drodze do Londynu, a Harry powiedział, że zaczeka na mnie i wrócimy razem. Moja torba jest malutka więc nie mam z nią problemu i nosi ją ochroniarz Hazzy. Wymeldowując się z hotelu dostaję jeden kwiat róży i jest mi bardzo miło z tego powodu. Nakładamy okulary i wychodzimy z hotelu. Przed wejściem głównym jest wielka chmara paparazzich.

-Grace co powiesz na temat związku z Justinem? Dziś był on widziany w towarzystwie Kylie Jenner i wyglądali jak para!

Mężczyzna chamsko podstawia mi mikrofon pod usta, a Harry mówi bym wsiadła do samochodu. Tak też robię, a przechodząc koło jednego z reporterów odmawiam komentarza. Wkrótce Harry siada i ruszamy na LAX.

 
Tam szybko przechodzimy do samolotu i siadamy na wyznaczonych miejscach w pierwszej klasie.

Gdy przylatujemy jest wieczór. Harry proponuje mi pójście do jakiegoś przyjemnego lokalu na kolację, bez wahania się zgadzam. Biorę prysznic, modeluję włosy, maluję się i ubieram to wszystko zajmuje mi dwie godziny podczas których Harry zdąża zrobić zakupy w pobliskim sklepie i oglądnąć całe wiadomości sportowe. Gdy jestem gotowa oznajmiam mu to, a on uśmiecha się lustrując mnie od góry do dołu.  

-Piękna jak zwykle…- uśmiecha się i całuje mnie namiętnie w usta.

-Mrrr…- mruczę, gdy wychodzimy z mieszkania.

Pod budynkiem, gdzie mieszkamy czeka samochód. Modest bardzo zadbało ostatnio o bezpieczeństwo chłopaków, mają załatwiane samochody, chmarę ochroniarzy, ale zazwyczaj chłopaki też chcą iść gdzieś sami bez towarzystwa mięśniaków. Tak było dziś. Wsiedliśmy do samochodu, a Harry podał namiary kierowcy na restaurację. Splotłam nasze palce w uścisku dłoni i uśmiechnęłam się do niego. Dałam mu całusa i przytuliłam się. Siedzieliśmy w ciszy przez całą drogę. Gdy mieliśmy wysiąść z samochodu Harry puścił moją rękę.

-To już koniec z ukrywaniem kotku. Jesteśmy parą…- uśmiecham się.

Po czym wysiadam i czekam aż Harry wyjdzie z samochodu. Splatamy nasze dłonie, a będący przed wejściem paparazzi zaczynają po prostu wariować.

Pchają się na nas, ale ochroniarze z restauracji zagradzają im wejście i mamy spokój. Wnętrze restauracji jest bardzo eleganckie, krzesełka wykonane są z czarnego drewna i mają poduszki z atłasu. Siadamy przy stoliku z daleka od wejścia głównego. Kelner podaje nam menu i zaczynamy je studiować. Zauważam jak Harry obserwuje mnie znad karty i to mnie naprawdę satysfakcjonuje i śmieszy. Przybliżam swoją stopę do jego i pocieram łydką o jego łydkę. Uśmiecha się szeroko.

-Co zamawiasz?

-Sałatkę Cezara.

Kelner podchodzi a Harry zamawia dwarazy moje zamówienie.

-Dzwoniła do mnie Beyonce…- mówię.

-Och… Naprawdę?- Harry marszczy czoło, jakby nagle się czymś przeraził.

-Dostałam od niej propozycję pracy. Jako tancerka.- oświadczam.

-No to chyba… dobrze.- stara się uśmiechać, ale widzę, że to go chyba zasmuciło bardziej niż ucieszyło.

-Mam z nią jechać w całoroczną trasę po całym świecie… Tylko, że ta trasa wymaga ode mnie odstawienia wszystkiego co mnie otacza tu, na bok.

-Nie rozumiem…- mówi Harry łapiąc mnie za dłoń. Kelner przynosi jedzenie.

-Beyonce powiedziała, że jeśli chcę pojechać i z nią tańczyć to muszę mieć na uwadze, że będę praktycznie cały rok z nią w trasie, nie będę miała czasu przyjechać do domu.

-W ogóle?- pyta Harry.

Kiwam głową.

-Może na święta, ale te są tylko dwa razy do roku. No i trwają 3-4 dni…

Harry opuszcza wzrok na sałatkę. Widzę jego smutek, ale wiem, że stara się to ukryć, by nie zrobić mi przykrości.

-Wiesz…- zaczyna, gdy jesteśmy w połowie jedzenia posiłku.- Jeśli bardzo ci na tym zależy, to nikt cię nie będzie tu zatrzymywać. Uważam, że dla ciebie to będzie wspaniała szansa i niezwykłe doświadczenie…

-… Harry…- przerywam mu.- Mam 1,5 miesiąca na podjęcie decyzji. W tym czasie zamierzam studiować, jeśli oczywiście przyjmą mnie z powrotem. Nie powiedziałam, że przyjmę tę propozycję od razu, to jest rzeczywiście duże poświęcenie w postaci kontaktów z rodziną, przyjaciółmi i Tobą. Biorę tę pracę pod uwagę, ale interesują mnie inne aspekty, wiesz?- mówię, głaszcząc go po policzku.- A w szczególności Ty. O relację z tobą się nie martwię, bo wiem, że jak zatęsknisz to przyjedziesz do mnie…

-Wiem, że tak będzie, jeśli to przyjmiesz, ale weź pod uwagę, że nie będzie tak jak było, kiedy się poznaliśmy. Nie będziesz chodzić na zajęcia i nie będzie cię tu w Londynie, gdzie wcześniej miałem cię cały czas…

-Harry… Jeśli nie chcesz, żeby wyjeżdżała to mi to powiedz… Nie pojadę… Nie chcę, żebyś był smutny z tego powodu…

-…nie chcę cię ograniczać, wiem, że to co robisz sprawia ci niesamowitą frajdę i kochasz to…

-…ale to na tobie mi najbardziej zależy…

Harry się uśmiecha.

-Mam jeszcze całkiem duży kawał czasu, więc wrócimy do tej rozmowy później, ok.?- głaszczę go po policzku, a on muska delikatnie moją dłoń. Kończymy jeść posiłek i siedzimy rozmawiając o innych duperelach przez kolejne godziny.

Kiedy wracamy do domu bierzemy szybko wspólny prysznic i kładziemy się spać. Gdy budzę się rano Jego twarz leży na swojej ulubionej poduszce, a klatka piersiowa unosi się od spokojnego oddychania. Śpi jak zabity i uśmiecha się przez sen. Spoglądam na zegarek i ukazuje mi się godzina 11:30. Wstaję więc i idę do kuchni zamykając przedtem drzwi do sypialni. Robię śniadanie i odpisuję na kolejne e-maile z propozycjami pracy tancerki. Na wszystkie odmawiam. Gdy Harry wychodzi z pokoju zamykam klapę laptopa i rzucam mu się na szyję.

-Wstał mój mały miś…- śmieję się całując go w usta.

-Nie spodziewałem się takiego przywitania…- śmieje, się gdy go całuję.

-Teraz będziesz mieć to codziennie…- daję mu buziaka w nos.

Siadamy do śniadania, a ja oświadczam, że muszę jechać na uniwersytet. Harry proponuje podwózkę, ale chcę załatwić to sama bez niepotrzebnych fotografów. Ubieram się szybko w czarny luźny kombinezon i moje ulubione botki. Biorę torebkę i żegnam się z moim ukochanym chłopakiem. Na samą myśl o tym jednocześnie uśmiecham się i przewraca mi się żołądek. Na myśl o rozmowie z Harrym stresuję się jak nigdy. Dojeżdżam do uniwersytetu i kieruję się do rektora. Okazuje się, że jest nim od ubiegłego miesiąca profesor Jenkins. Kobieta wita mnie miło. Oświadczam jej, że chcę wrócić na studia i chcę zaliczyć ten rok.

-Będzie bardzo trudno… Masz dużo materiału do nadrobienia.

-Dużą część mam przyswojoną.- mówię.- Wszelkie dodatkowe zadania zrobione. Pozostaje mi tylko zaliczenie egzaminów i nauka obecnego materiału.

Kobieta patrzy na mnie zamyślona.

-Lubię cię Grace i wiem, że jesteś mądrą i inteligentną kobietą. Rozumiesz moje położenie, nie wiem, czy po prostu po tylu miesiącach nie uczęszczania na wykłady możesz mieć zaliczony ten rok.

Jenkins wstaje i przeprasza mnie na chwilkę, po czym mówi, że zaraz wróci. Wychodzi z gabinetu. Wraca dopiero za 20 minut.

-Rozmawiałam z profesorem Hunterem i profesor Turner. Powiedzieli, że jeśli zaliczysz u nich wszystko na co najmniej 3 to zaliczą ci. Ja też.

-Och… Pani profesor tak bardzo dziękuję… Nie wie pani ile to dla mnie znaczy…

-Nie dziękuj, tylko pędź do domu się uczyć.

-Dobrze… A kiedy będę mieć egzaminy?

-W przyszłym tygodniu. Ale powiadomię cię telefonicznie… Chyba, że zmieniłaś numer…

-Nie, wciąż jest ten sam.- uśmiecham się. Dobrze, że wzięłam udział w tym konkursie tanecznym wtedy.

Wychodzę szczęśliwa ze szkoły i jadę do domu. Wchodzę do mieszkania.

-Harry! Powiedzieli, że jak zaliczę wszystkie egzaminy na co najmniej 3 to mi zaliczą rok, wiesz?- krzyczę szczęśliwa.

Harry wychodzi z sypialni z laptopem w dłoni, na jego twarzy maluje się właściwie nie wiem co. Siada na kanapie i patrzy tępo w stolik.

LINK- Straight Lines- Danny Cope

-Możesz mi wytłumaczyć ten cały kontrakt z Justinem?- pyta nie patrząc mi nawet w oczy.

Moje serce zaczyna bić w tempie pędzącego samochodu, a ciało oblewają zimne poty.

-Ja… ja… skąd… ty wiesz?

-Miałaś włączoną skrzynkę e-mailową. Były tam e-maile od Scootera z wyciągiem z konta, od jego mangamentu. Wytłumacz mi to.- patrzy na mnie ze łzami w oczach.

Siadam naprzeciwko niego i nerwowo przełykam ślinę.

-Od samego początku.- dodaje.

-Ja…- zamykam oczy.

-… i nie okłamuj mnie…- dodaje po raz kolejny.

Obraz zaczyna się stawać mglisty i czuję, jak po policzku spływają mi łzy.

-Gdy pojechałam do Los Angeles na kręcenie teledysku… Scooter powiedział, że bardzo dobrze pasuję do Justina. Zaproponował mi kontrakt na podstawie którego…- zatrzymuje się i ocieram łzy, który już i tak stały się czarne od tuszu.

-…którego co?- ponagla mnie.

-…na podstawie którego miałam udawać dziewczynę Justina.

Podnoszę wzrok na Hazzę.

-Czyli wy nie byliście razem?- pyta szeptem.

Kiwam głową, a Hazz chowa twarz w dłoniach.

-Okłamywałaś mnie tyle czasu?- pyta mnie niedowierzając.- Mówiłaś, że on sobie nie da rady… Dlaczego mi nie powiedziałaś?- pyta mnie.

-Bo bałam się, że weźmiesz mnie za materialistkę…- mówię ocierając kolejne łzy.

-Dostawałaś za to pieniądze?- pyta.

Kiwam głową.

-Ale nie robiłam tego dla pieniędzy…- dodaję.- Robiłam to po to, by pomóc Justinowi odzyskać wizerunek po jego dawnych wybrykach.

Harry wstaje z miejsca.

-Nie wierzę… Sypialiśmy ze sobą od jakichś 3 miesięcy, mówiłaś, że mnie kochasz…

-… bo cię kochałam i kocham w dalszym ciągu… Harry, ja chciałam ci powiedzieć, ale tak bardzo bałam się odrzucenia przez ciebie. Bałam się, że nie będziesz mógł wytrzymać, jak będę musiała wstawić z nim zdjęcia jak się całujemy…

-…całe trzy miesiące nie mogłem wytrzymać…- mówi.- Ciągłe koszmary, że ode mnie odchodzisz, że wolisz jego ode mnie. Powoli mnie to wykańczało, ale teraz…

Znów siada na fotelu.

-Harry wierzysz mi?- pytam go.

-Nie wiem w co mam wierzyć… Nikt nie okłamał mnie tak bardzo jak ty dziś i przez ostatnie miesiące. Nie wiem, czy jeszcze ci ufam…- mówi, a z moich oczy wypływają kolejne porcje łez.

-Nie mów tak… Nie chciałam cię okłamywać…

-To dlaczego mi nic nie powiedziałaś po pierwszej nocce?

-Bo bałam się, że nie będziesz mnie już chciał.

-Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć?- pyta mnie.

-Dziś wieczorem.

Patrzy tępo na stolik do kawy.

-Ufasz mi?- pyta mnie.

-Oczywiście. A ty mi ufasz?- pytam

Wzrusza ramionami.

-Nie wiem…- mówi.

-Harry… Przepraszam, że ci nie powiedziałam, tak bardzo cię przepraszam.

Podchodzę do niego i klękam na podłodze patrząc mu w oczy, z których płynie kilka pojedynczych łez.

-Nie…- mówi.- Ja ci nie ufam… A bez zaufania nie ma związku… Zawiodłem się…- mówi cicho i wstaje z fotela idąc do sypialni.

-Czyli to znów koniec?- pytam go.

-Tym razem to ty doprowadziłaś do końca.

-Harry… Kocham cię, rozumiesz?- mówię mu, gdy pakuje swoje rzeczy do walizki.

-Ja ciebie też kocham Grace, ale nie ufam ci… To co zrobiłaś zbyt bardzo mnie zraniło i dobiło, żebym mógł teraz myśleć…

Zapina walizkę i narzuca koszulę na plecy. Zaczynam mocno płakać.

-Nie rób tego, ja sobie nie poradzę sama…- łkam.

-Mi też będzie ciężko…- mówi załamującym się głosem.- Ale nie mam wyboru. To ty wszystko zepsułaś.

I po prostu wychodzi. Słyszę koła walizki i dźwięk windy, że już przyjechała. Szybko wybiegam z mieszkania.

-Harry! Proszę cię.- łkam. Po raz ostatni spotykam się z jego wzrokiem, gdy drzwi się zamykają, a on opuszcza głowę.

Wracam do domu i siadam na kanapie załamana. A jedyne co robię to donośnie płaczę… 

Mały suprajs :D Miłego czytania i komentujcie! Mam nadzieję, że się wam spodoba, chociaż sądząc po reakcji Alice na ten rozdział może być średnio xd Niezły zwrot akcji! 
Tym rozdziałem kończymy pierwszą część opowiadania :) 
PS. Głosujcie na mojego bloga w sondzie, na blog miesiąca na http://spis1d.blogspot.com/p/blog-miesiaca.html
Pozdrawiam gorąco xx.