Rozdział 85

Parkuję motor na podziemnym parkingu i jadę windą na górę. Pod drzwiami mieszkania stoją moi kumple. Louis, Zayn, Liam i Niall trzymają full alkoholu.

-Coś sądzę, że dobrze zrobiliśmy kupując tego tyle…- mówi Louis.

Otwieram drzwi i wpuszczam ich do środka. Na nich mogę liczyć.

Cały wieczór spędzamy upijając się nad moim losem, chłopaki mówią, że każdy z nich rozmawiał ze swoją dziewczyną, ale Eleanor powiedziała, że nie wie gdzie jest Grace, chociaż Louis wyraźnie słyszał jak się żegnały. Poza tym to przyjaciółki. Danielle, Perrie i Lily nie wiedzą, bo Grace nie kontaktowała się z nimi od kilku tygodni.

-Myślicie, że wynajęcie detektywa będzie dobre?- pytam dopijając szklankę whisky.

-Aż tak jesteś zdesperowany?- pyta mnie Liam.

Kiwam głową, czując, że pulsuje mi od alkoholu.

-Harry… Dla mnie to jest trochę niezrozumiałe… Ot tak znów powróciłeś myślami i uczuciami do Grace.-mówi Zayn, a chłopaki mu przytakują.

-Rozmawiałem z Justinem, zaczął bronić Grace, wytłumaczył jak to było z tym kontraktem…

-Serio?- niedowierza Louis.

-Serio… Zaczął mi mówić jak bardzo Kendall różni się od Grace i że nawet jeśli się zwiążę z Kendall to myśl o Grace wróci. Bo ja wciąż ją kocham.

-Czyli przez Justina…- podsumowuje Niall.

-Nie do końca…

Chłopaki poprawiają się na kanapie i fotelach, a Liam otwiera kolejną butelkę czystej wódki. Louis przekraja cytrynę i nalewa każdemu po szklance soku pomarańczowego.

-Jestem pijany, ale mówię wam całą prawdę. To jest niedorzeczne i absurdalne, ale śnił mi się ojciec Gracie.

-Coo?- mówią jednocześnie.

-Wyobrażacie sobie podróżować w podświadomości do sytuacji, w których występujesz i jesteś widzem jednocześnie?

Patrzą na mnie jak na durnia.

-Nie oszalałem.- mówię.

-Sorry, ale nie wierzę. Co ta dziewczyna ci zrobiła z głową.- śmieje się Louis.

-To nie jest śmieszne. Gdyby twoja Eleanor wyjechała zachowywałbyś się jak ja. Bo ją kochasz.

 Louis po chwili przyznaje mi rację.

-A Lucy?- pyta Liam.

-Jest w Australii i ona nigdy mi nie powie.- stwierdzam oczywistość.

-Ostetcznością może być Sean i jej mama.

-Byłem dziś u niego i u niej. Nic nie powiedzą.

-Gdzie ona mogła pojechać?- myślimy.

-A Paryż…- pyta Niall.

-…jeśli chciałby uciec, to na pewno w miejsce, gdzie Harry nie był z nią…- dodaje Zayn.

-Racja.- mówię.

-Paryż odpada.

-A LA?- pyta Louis.

-Wczoraj stamtąd przyleciałem.- mówię

-Ach no tak.- puka się Louis w głowę.

-Ten detektyw, to chyba dobry pomysł…

-Zadzwonię do niego rano…

(…)

Spałem na kanapie w salonie i moja szyja jest jak po cholernym wypadku. Biorę szybki prysznic i ubieram się. Na 13:00 jestem umówiony z detektywem w kawiarni niedaleko Trafalgar Square. Sięgam po kurtkę i nakładam na stopy sztyblety. Jadę samochodem i parkuję zaraz przed wejściem. Wchodzę do środka, a mężczyzna z którym się tu umówiłem macha do mnie. Uśmiecham się lekko i idę w stronę stolika. Przedstawiamy się sobie.

-Z jaką sprawą się pan do mnie kieruje?

-Nie ukrywam, że chcę, żeby to zostało tylko między nami.

-Oczywiście, wiem o tym tylko ja i pan.

Kiwam głową.

-Proszę pana…- zaczynam.- Moja była dziewczyna wyjechała z kraju i jest gdzieś, ukrywa się.

-Czy rodzina pana byłej dziewczyny, wie gdzie jest?

-Wie, ale tak jakby nie chcą mi powiedzieć, sądzą, że ona potrzebuje odpoczynku od naszych kłótni, a ja jej muszę po prostu wszystko wytłumaczyć. Ona im zabroniła mówić, więc nie mówią.

Mężczyzna zapisuje w notatniku wszystko.

-Przepraszam, ale czy mogę o coś zapytać?- pyta.

-Tak.

-Czy że tak powiem, nie dręczy jej pan?

-Nie, broń Boże. Mam jej do wyjaśnienia trochę spraw.

Detektyw uśmiecha się.
-Musiałem zapytać... Proszę o dane.

Podaję wszystko.

-Gdzie widział ją pan ostatni raz?

-W Nowym Jorku na wspólnym wywiadzie.

-Jest dziennikarką?

-Studentką, a w NY była stażystką.

-Gdzie studiuje?

- University Collage London.

-Ma jakieś bliskie przyjaźnie, kontakty?

-Tak. Lucy Cox i Eleanor Calder. Lucy to moja kuzynka.

Udzielam kolejnych niezbędnych informacji detektywowi.

-Umówmy się tak, panie Styles…

-Słucham.

-Przez następne dwa tygodnie będę szukał jak najwięcej informacji o pani Grace Moore. Mam nadzieję, że zdobędę takie, które będą pana satysfakcjonować.

-Fantastycznie.

-Ale bądźmy w kontakcie… Może panu się uda zdobyć informacje, które mi pomogą… Może zdarzy się coś, co będzie miało istotne znaczenie w poszukiwaniach.- mówi detektyw

-To się okaże.

-W takim razie, dziękuję za spotkanie.- mówię.

Mężczyzna wychodzi, a ja po telefonie Nialla postanawiam jechać do przyjaciela.

-Poszukamy w necie czegoś o niej…

-Już szukałem…

-A ja chyba znalazłem coś ciekawego…

-Szukałeś?

-Od rana… Spotkałeś się z tym gościem?

-Tak, zaczął też szukać informacji.

-W takim razie przyjeżdżaj będziemy szukać na dwa komputery.

Śmieję się.

-Dobra już jadę.

Płacę za kawę i idę do samochodu. Stoję w korku jakąś godzinę i piszę sms-y z Louisem, który próbuje wyciągnąć od El jakieś informacje. 

Eleanor

-Louis, ile mam ci razy mówić…

Jestem wkurzona.

-El, nie rozumiesz, że bardzo mu zależy?

-Trzeba było myśleć o tym, jak się jej nie dało skończyć tłumaczeń i jak się ją zostawiło samą.

Louis patrzy na mnie marszcząc brwi, chce jeszcze coś dodać, ale w rezultacie wzdycha mocno, bierze kurtkę i wychodzi z domu.

-Gdzie idziesz?- pytam patrząc jak nakłada na stopy swoje vansy.

-Przejść się.- burczy i zamyka z trzaskiem drzwi.

Wzruszam ramionami i idę do kuchni. Niosę stamtąd świeżo zaparzoną kawę do pokoju i siadam przed komputerem. Łączę się z Grace.

Pojawia się na ekranie w luźnej czarnej koszulce.

-Cześć gruba!- śmieję się.

-Ja piernicze odwal się!- krzyczy z szerokim uśmiechem.
-Ale o co ci chodzi...- śmieję się.- Ten przydomek idealnie do ciebie pasuje.

Grace wywraca oczami, a ja chichoczę. Moja przyjaciółka ma na głowie kapelusz, a na nim jej ulubione okulary.

-Ile masz w pasie?- pytam biorąc łyka mojej kawy, oczywiście zapominam, że wlałam do kubka wrzątek.

-Nie mierzyłam ostatnio, ale mała ma już 5,5 miesiąca. Zresztą zobacz.
Grace podnosi się z leżaka i odkłada komputer. Staje bokiem i dłonią dotyka swojego naprawdę sporego brzuszka.

-Jejciu…- piszczę.-Już wiesz, jak ją nazwiesz?

-Nie myślę o tym, póki co to jest dla mnie: mała, księżniczka, słoneczko, ślicznotka…- wylicza na palcach.

-Ciekawe do kogo będzie podobna…

-Mam nadzieję, że do Harry’ego.

-Powinna być do ciebie. Jesteś śliczna.

-Weź El, bo się zarumienię.- śmiejemy się.

Nie słyszę, gdy Louis wchodzi do domu.  A za nim Harry… Dlaczego ja ich nie słyszałam?!!

-Bez kitu, jesteś takim grubaskiem!- śmieję się.

-Wolę być gruba, niż taka tyczka jak ty!- krzyczy i wybuchamy śmiechem.

-GRACE?!- krzyk Harry’ego biegnącego w moją stronę przyprawia mnie o prawdopodobne oblanie się kawą.

Jedyne co widzę to przerażona mina Grace i zaraz informacja, że połączenie zostało przerwane.

-Eleanor, proszę cię, połącz mnie z nią…

-Harry nie mogę…

-Błagam cię, proszę.

-Nie mogę, gdyby chciała z tobą porozmawiać nie rozłączyłaby się. Przepraszam...

Biorę komputer i idę na górę.

Po czym piszę sms-a do Grace: Nie usłyszałam ich, bardzo cię przepraszam Gracie.

Odpisuje mi po chwili: Ej chudzinko, nic się nie stało :)

Harry

Jedziemy do Nialla razem z Louisem.

-Powiedz coś…- mówi Tommo.

-Nie chcę nic mówić Louis.

-Nie rozumiem Eleanor.- mówi mój przyjaciel.

-A ja chyba tak…

-Że co?- patrzy na mnie zszokowany.

-Jest wspaniałą przyjaciółką, Grace ma w niej wsparcie, a ja… teraz to rozumiem… będę jej dalej szukał, ale nie będę o nic pytać ani El, ani Lucy.

-Ciebie też czasami nie ogarniam Hazz…

Uśmiecham się.

-Słyszałeś jej śmiech?

-Mhm.

-Tak zawsze się śmiała, gdy ją łaskotałem.

Zapada chwila ciszy.

-Tęsknię za tym…- mówię.

Gdy parkujemy pod domem Nialla, blondyn ma przygotowane full jedzenia i piwa. Cały wieczór i kawałek nocy szukamy we trzech jakichś informacji o Grace. Ostatnie są z Nowego Jorku. Ok. 4:00 nad ranem Louis znajduje na Tumblrze poświęconemu właśnie Grace zdjęcia zrobione przez jakichś ludzi i wstawione z datą sprzed 3 tygodni.

-To wtedy jak wyjeżdżała mówię wam.

Niall drukuje zdjęcia.

-Dasz je detektywowi. Niech pojedzie na Heathrow i sprawdzi.

(…)

2 tygodnie później

Grace

Przez ostatni tydzień zawitała u mnie mama, Leigh i Elliot. Dzień w dzień rozmawiałyśmy do późnej nocy i całymi dniami wylegiwałyśmy się na słońcu. Elliot robił babki z piasku na moim brzuchu i denerwował się, gdy spadały one z niego. Mój brzuch jest już naprawdę duży. Strasznie dokucza mi kręgosłup. Łapią mnie skurcze w łydkach, które świadczą o niedoborze witamin. Jem bardzo dużo owoców i zdrowego jedzenia. Leigh opowiedziała mi o sytuacji, że Harry rozmawiał z Sean’em. Nie sądziłam, że posunie się do tego.

Z Eleanor rozmawiałam przez telefon jak była na zakupach z siostrą Louisa. Mówiła, że Harry wynajął prywatnego detektywa, który szuka informacji o moim pobycie.

-Robisz sobie jaja, El…

-Nie… Louis mi powiedział. 
Usiadłam wówczas na wyspie w kuchni, Leigh patrzyła przez okno i niemymi ruchami ust pytała: Co się stało?

-Boże, on jest tak zdeterminowany?- skubałam paznokcie i

-Cholernie, Grace. Cholernie. Gdybyś widziała jego minę, jak wtedy się rozłączyłaś. Błagał mnie, bym ponowiła rozmowę.

-Matko… On naprawdę mi wybaczył…- w duszy moje serce się raduje.

-Nie miał co wybaczać, ponoć śniło mu się coś, co przypomniało mu jak bardzo cię kocha.

Harry

Nic się nie dowiedziałem. Nic. Przez ostatnie dwa tygodnie spotkałem się z detektywem 3 razy i nie miał żadnych informacji. Załamało mnie to. Poza tym dzień w dzień dzwoniłem do Niej, zawsze zajęte. Zresztą i tak by nie odebrała. Chłopaki starają się mi pomóc i jestem im za to cholernie wdzięczny. Ale cóż… Ani ja, ani detektyw, ani moi przyjaciele nie znaleźliśmy nic, co mogłoby choć trochę pomóc mi w znalezieniu ukochanej. Byłem na 1 dzień w Paryżu, by aby sprawdzić, czy na pewno jej tam nie ma. Dobrze, że umiem francuski:

-Czego pan tu szuka?- zapytała po francusku sąsiadka z naprzeciwka.

-Chciałem sprawdzić, czy moja koleżanka tu jest…

-A ja pamiętam pana… Pan jest z wysp…

Kiwam głową.

-Oni tu nie byli od pół roku albo całego… Nie pamiętam dokładnie. Słyszałabym, gdyby tutaj ktoś mieszkał, ściany są cienkie.

-Ok. Dziękuję.

I wróciłem na wyspy. Kontaktowałem się z Justinem, ale on rozłożył ręce i powiedział, że nie wie, gdzie jest Grace. Kylie też nie wiedziała, ale nie chciałem, żeby była pytana. Justin mi powiedział, że Kendall mnie nienawidzi i spluwa na moje imię. Spodziewałem się tego…

Nikt prócz rodziny Grace i jej przyjaciółek nie wiedział, gdzie jest moja piękna. Ale fani tym razem okazali się przydatni…

Niall surfował po Twitterze i znalazł informację jednej z fanek, która napisała, że będąc na wakacjach na Dominikanie widziała dziewczynę podobną do Grace, która szła z jakąś kobietą. Pod spodem było zdjęcie. Bardzo niewyraźne. Nie byłem w stanie powiedzieć, czy to ona.

Nialler zadzwonił do mnie z informacją, którą znalazł.

-Co ona do cholery robi na Dominikanie?- myślałem.

-Wakacje?- mówi Zayn.

-Ale Dominikana?- głośno myśli Niall.

-Ważne, że jest jakiś trop.- mówi Louis.

Siedzimy w salonie u Niallera. Deszcz za oknem leje i nie zamierza przestać. Cholera. Już październik.  Gdy tak siedzieliśmy razem i rozmawialiśmy mówiąc sobie nawzajem kolejne propozycje dzwoni do mnie telefon.

-Panie Styles… Sprawdziłem loty, gdy pana ukochana wylatywała z Wlk. Brytanii.

-I?

-Jeden z nich był na Dominikanę, jednak były także do Pekinu, Sydney i Rzymu. 

-Dobrze, a czy lotnisko nie mogło powiedzieć jakim leciała samolotem?

-Powiedzieli, że nie mogą udzielić takich informacji.

Rozłączyłem się.

-Chłopaki…- mówię do kumpli.

-Co się dowiedziałeś?

-To rzeczywiście może być ona… Tylko jest problem, gdzie lądował samolot.

-Ej…- zaczyna Liam, który się nie odezwał cały wieczór. -A czy Lucy nie dostała od rodziców jej i rodziców Tylera jako prezent ślubny domek na Dominikanie?

Patrzę na niego.

-O Boże!!! Jak mogłem być  tak głupi!!! Oczywiście. Przecież ja pomagałem wybierać nawet. Boże… Nie wierzę… Chłopaki lecę na Dominikanę.

Patrzą na mnie jak na durnia, a potem się uśmiechają.

-Obyś ją tu przywiózł.- podsumowuje Liam.
******
Hahaha :D I jak tam? Co sądzicie? Harry znajdzie Gracie, czy jeszcze trochę pocierpi? Proszę o komentarze. Buziaki xx.