piątek, 6 maja 2016

Rozdział 148



Ranek jest piękny, tylko szkoda, że nadchodzi tak szybko i to jeszcze złośliwie słońce razi mnie prosto w oczy, nie zamknęliśmy balkonu na noc, więc mam teraz nauczkę, by to robić bez względu na wszystko. Odwracam się tyłem do tego cholerstwa i wtulam się w plecy Grace. Śpi w tej samej pozycji co wieczorem, ale ma koszulkę na sobie. Kładę jej dłoń na brzuchu i zamykam oczy licząc, że jeszcze sen mnie ogarnie. Wącham jej włosy, które pachną kokosem całuję jej kark. Uśmiecham się do siebie na samą myśl o dzisiejszym wieczorze, który cholera będzie magiczny... Ale nic więcej nie powiem... Niech to będzie niespodzianka dla was dziewczyny xx.
-Harry...- mruczy Grace.
-Hm?
-Zgaś to...- mówi, na co chichoczę.
-Nie da rady...- mówię.
-Dlaczego to musi mnie budzić...- mówi przewracając się do mnie przodem i jednocześnie chowając głowę pod kołdrą.
Śmieję się z niej i czuję, jak przytula się do mojego brzucha.
-Udusisz się tam...- mówię unosząc kołdrę.
-Nie uduszę...- słyszę jej stłumiony głos.- O ile nie zrobisz mi przykrej niespodzianki jedną ze swoich torped...- mówi, na co zaczynam się głośno śmiać. Ona też się śmieje.
-Nie zrobię ci tego...- mówię.
-Coś ty jadł, że tak ci w brzuchu bulgocze?- pyta.
-Nic... Głodny jestem...- mówię.
Grace coś burczy pod nosem i cichnie. Sprawdzam wszystkie możliwe portale społecznościowe, a ona się nie wynurza. Gdy podnoszę kołdrę z uśmiechem widzę, że śpi, mocno wtulona w mój brzuch, odsłaniam kołdrę by miała świeże powietrze, a ja odkładam telefon i dźwięk fal chyba serio działa jak kołysanka, bo kilka sekund później film się urywa.
Następnym razem, gdy się budzę Grace krząta się po pokoju, ubrana, rozczesuje włosy i zaczesuje je do tyłu, sięga po kolczyki i uśmiecha się do mnie.
-Ale jestem głodny...- jęczę.
-Dało się to słyszeć...- uśmiecha się.
-Mama i Silver śpią?- pytam przecierając oczy.
-Słonko jest już po 11, poszły na plażę...
-Jezu, spałem jeszcze 2 godziny...- mówię redukując nocną chrypę.
Grace sięga po pierścionki i nakłada je na palce.
-Ubieraj się... Musimy coś zjeść...- mówi.
Wstaję z łóżka, załatwiam sprawy w toalecie i nakładam dżinsowe spodenki, a do tego białą koszulkę. Narzucam nike'i i związuję włosy. Zjeżdżamy do restauracji hotelowej i wchodzimy do środka, pierwsze co rzuca mi się w oczy to mężczyźni, którzy pijąc kawkę oglądają odkryte uda mojej kobiety. Podbiegam do niej, bo ona oczywiście zasuwa w szpilkach, jak jakaś petarda i kładę jej dłoń na pośladku, obejmując przy okazji w biodrach.
Siadamy na tarasie, gdzie kelnerka bierze od nas zamówienia.
-Zamówiliśmy jedzenia, jak dla całej rodziny...- śmieje się i zakłada okulary przeciwsłoneczne.
-Jestem głodny...- mówię znacząco, a ona kręci głową chichocząc. Czekając na zamówienia dostajemy imbryk pełen w kawę, nalewam sobie i Grace do filiżaneczek.
Jej twarz jest zwrócona w stronę słońca, na które dziś tyle gadała i siedzi spokojnie nic się nie odzywając. Wyciągam telefon i robię jej wiele zdjęć. Potem, gdy podpiera brodę dłonią, albo potem, jak poprawia włosy, bądź gdy jej usta pochłaniają kawę.
-Ty jesteś nienormalny.- mówi Grace.
-Czemu?- pytam.
-Bo od dobrych kilku minut stale robisz mi zdjęcia, a to nie jest normalne.- stwierdza.
-Badano mnie i jest ze mną wszystko w porządku...- odpowiadam śmiejąc się z tego, co właśnie powiedziałem.
-Podmienili je, albo zapłaciłeś im za to, żeby twoja choroba nie wyszła...- mówi, jakby to była oczywistość.
Kelnerka przynosi nasze zamówienie i dziękujemy jej. Zjadamy zapiekane bułeczki z serem, pomidorem i bazylią, a także naleśniki i jajecznicę. Właściwie Grace zjada jajecznicę i jedną bułeczką, a ja pochłaniam wszystko inne, patrzy na mnie z niedowierzaniem i pije spokojnie kawę przyglądając mi się.
-Brzusio jest pełny...- oświadczam.
-Jakbym słyszała Silver...- mówi, na co obydwoje zaczynamy się śmiać.
Wracamy do pokoju i przebieramy się w stroje. Prowadzę ją za rękę na plażę, gdzie Silver zrobiła już dużą babkę, podskakuje na mój widok i piszczy wskazując na nas. Mama się odwraca do nas przodem i macha do nas. Gdy tylko docieramy do miejsca, gdzie leżą leżaki Silver bierze mnie za rękę i robimy wielki tort z piasku dla Nialla, który ma dziś urodziny, ale zadzwonimy do niego za kilka godzin, bo jeszcze śpi. Grace kładzie się na leżaku i po 15 minutach chyba śpi. Kładę jej na głowe swoją czapkę, by nie dostała udaru i wracam do małej, która jest tak podekscytowana, jakiej jej dawno nie widziałem...
Gdy kończymy mama stwierdza, że wygląda świetnie i gdyby był prawdziwy chętnie by zjadła. Silver układa muszelki, które jej wyłowiłem i z moją pomocą tworzy liczbę 24 na środku.
-Wujek Niall ma 24 latka?- pyta mnie, na co kiwam głową.
-A ja mam tyle...- mówi i pokazuje mi 3 paluszki.
-Wujek Niall jest dużym chłopczykiem...- mówi, na co się uśmiecham.
-Tak słonko...- odpowiadam jej i idę po tekefon, by zrobić Silver zdjęcie z tortem z piasku. Mała robi dzióbek, na co zaczynam się śmiać i wstawiam zdjęcie na IG z podpisem:  

Twoja największa fanka i jak twierdzi, przyszła żona (nie macie mojego błogosławieństwa) życzy ci najlepszych 24 urodzin! Kochamy Cię Niall! Czekaj na telefon xx.

Pokazuję Silver zdjęcie, a ona stwierdza, że bardzo jej się podoba.
Z uśmiechem chowam telefon do torby Grace i biorę Sil do wody.

(...)
Nadchodzi wieczór... O kolacji powiedziałem Grace, gdy wracaliśmy z plaży, a ona bardzo się podekscytowała wizją spokojnego wieczoru we dwoje. Nie ma nawet pojęcia, że nie będzie spokojny. Grace zamknęła się w łazience 1,5 godziny temu i tylko od czasu do czasu słyszę, jak podśpiewuje coś pod nosem. Jest już ciemno, a właściwie słońce chowa się za horyzontem, gdy moja ukochana wreszcie opuszcza łazienkę. Jestem na balkonie, gdy słyszę, ze otwiera drzwi, które na wszelki wypadek zamknęła na kluczyk, odwracam się i... zasycha mi w ustach... ostatnie razy, gdy jej mówiłem, jak pięknie wygląda chowają się przy tym, jakw wygląda teraz... Cholera nie potrafię tego opisać... Wygląda jak anioł (polecam zobaczyć strój!), dosłownie jak anioł... Wchodzę przez drzwi balkonowe i nie mogę oderwać od niej wzroku.
-Boże, masz świadomość, jak piękna jesteś?- pytam ją wiedząc, że opuści głowę i się zarumieni. Tak też robi. Podchodzę do niej i poprawiam koszulę, oraz marynarkę. Jestem ubrany cały na czarno, więc gdy to ja będę stał obok zatopiony, jakby w mroku, ona będzie rozświetlała wszystko swoim blaskiem.
-Zawsze ci powtarzam jak jesteś piękna, ale Grace cholera... Ty jest przepiękna, najpiękniejsza...- mówię łapiąc ją za dłonie. Całuję jedną i drugą, na co na jej twarzy pojawia się coraz piękniejszy uśmiech.
-Chodźmy...- mówi cicho, jakby zawstydzona.
Może się nie spodziewała, żeby obsypię ją takimi komplementami... Trudno tego nie robić, skoro jest tak obezwładniająco piękna... Chyba zaczynam się powtarzać...
Wychodzimy z pokoju i splatamy dłonie, Grace nic nie mówi tylko podąża ku windzie, w której spędzamy maksymalnie pół minuty. Wychodzimy z hotelu jako Harry i Grace, nie jako Harry z One Direction i Grace, popularna dziennikarka amerykańskiego Vogue'a. Nie ma paparazzich, nie ma nikogo, kto mógłby przerwać mi dokonanie tak ważnej rzeczy dziś, jesteśmy sobą...
Idziemy chodnikiem do restauracji przy plaży, zamówiłem nam tam stolik, byśmy mogli porozmawiać, pośmiać się i pobyć ze sobą... Przysuwam Grace krzesło i siadam na swoim. Kelner podchodzi do nas i bierze od nas zamówienia. Łapię za jej dłoń i głaszczę kłykcie. Ona podpiera swoją brodę i dokładnie mnie obserwuje, wodzi po mnie wzrokiem nic nie mówiąc, uśmiecham się, gdy to robi i gdy spotyka moje oczy, które nie mogą się od niej oderwać, uśmiecha się.
-Czemu tak na mnie patrzysz?- pytam ją.
-Nie wiem...- mówi.- Uwielbiam na ciebie patrzeć, tyle...
Uśmiecham się szeroko, ona obniża wzrok na nasze dłonie i uśmiecha się.
-Dlaczego nic nie mówisz?- pyta mnie, na co wzruszam ramionami.
-A musimy cokolwiek mówić?- pytam ją.
Przeczy i wzdycha cicho. Na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech.
-Czemu się śmiejesz?- pytam ją.
-Przypomniał mi się sen, który miałam na plaży…- chichocze.
-Opowiedz mi go…- mówię.
-Nie wiem, czy chciałbyś wiedzieć, jakie fantazje ma mój mózg…- opuszcza głowę z szerokim uśmiechem.
-Zaintrygowałaś mnie jeszcze bardziej…- mówię.
-No więc… Kiedy ostatnio była u mnie u Lucy byłyśmy w kinie na Magic Mike XXL…
Unoszę brew, a ona chichocze.
-…i dziś mi się śniło, że ty byłeś takim Mike’iem… Tańczyłeś w stringach…- Grace zaczyna się śmiać zakrywa twarz dłonią ze wstydu.
-Zatańczyłbym dla ciebie, ale nie w stringach…- mówię jej, a ona śmieje się głośniej.
-Nie musisz tego robić… Wynagradzasz mi wszystko w nocy…- mówi.
Kelner przynosi nam jedzenie i nalewa wina do kieliszków, gdy próbujemy jedzenia rozpływamy się w smaku i co chwilkę każde z nas mówi, jak fantastycznie smakuje jedzenie, do tego zaczyna grać zespół jazzowy, który po prostu sprawia, że obydwoje mamy gęsie skórki. Rozmawiamy o przeszłości, wydarzeniach, które mamy za sobą, wspominamy, co nas dosięgło i co przeżyliśmy… Grace płacze ze śmiechu, gdy przypominamy sobie to, co robiliśmy na wakacjach z „Ekipą z Sydney”, albo jak się zaczęło, jak Harry uratował mnie z rąk chłopaka- psychopaty tamtej nocy na urodzinach Lucy… A potem, jak pokazywał mi gwiazdy…
-Silver też lubi gwiazdy…- mówi mi, na co się uśmiecham.
-Zauważyłem… I często mnie pyta co oznacza jakaś…- mówię.

Grace
Spędzamy w restauracji dobrych kilka godzin i po zjedzeniu deseru, Harry oznajmia, żebyśmy już wracali. Wtedy uderza mnie uczucie zawiedzenia… I to nie byle jakiego…
-Już?- pytam.
-Zrobiło się późno…- mówi Hazz spoglądając na zegarek, a gdy to robi, humor i radość znika. Byłam prawie pewna, że oświadczy mi się w restauracji, może nie oświadczy, bo zrobił to, ale wróci do sprawy naszego narzeczeństwa.
Uśmiecham się lekko i wstaję od stolika, Harry idzie zapłacić. Odrzucam włosy do tyłu i zasuwam krzesło, idę ku wyjściu i opieram się o framugę, na której przyczepione są frędzlowate paski. Poruszają się pod wpływem wiatru, który pochodzi znad wody… Czuję dłoń na biodrze i wtedy od razu otwieram oczy.
-Wróćmy plażą…- proponuje mi, a ja tylko lekko kiwam głową. Siadam na schodkach, odpinam buty i biorę je w dłoń, Harry splata nasze dłonie i obejmuje mnie. Idziemy brzegiem morza… Wpatruję się w ciemne niebo, które błyszczy mieniącymi się punkcikami. Zamykam oczy i staram się nie zamartwiać, choć naprawdę odkąd powiedział mi o kolacji w duszy skakałam z radości, bo… bo bardzo stęskniłam się za pierścionkiem… Wiem, że to może brzmi, jakbym była materialistką, ale zdecydowanie czułam się pewniej mając go na sobie.
-Hm?- Harry chyba domaga się odpowiedzi na pytanie, którego nie słyszałam.
-Co mówiłeś?- pytam.
Harry uśmiecha się, a ja staram się odwzajemnić uśmiech.
-Pytałem o twoje marzenia...- mówi składając na mojej skroni pocałunek.
-Nie mam marzeń...- kłamię.
Mam jedno na ten moment, ale zamierzam zachować je dla siebie...
-Żartujesz? Każdy ma marzenia...- mówi zdziwiony.
-Ja wszystko, co sobie zamarzyłam otrzymałam...- mówię cicho.- Pamiętasz, jak zadałeś mi to samo pytanie, kiedy wziąłeś mnie na koncert The 1975, na którym prawie umarłam?- pytam, na co chichocze.
-Nie da się tego zapomnieć...- mówi.
-Co ci wtedy powiedziałam?
-Że chcesz mieć w przyszłości prawdziwą i szczęśliwą rodzinę... i najnowszą wtedy bmkę.- mówi, na co się śmieję.
-Mam najwspanialszą rodzinę na świecie...- mówię.- Więc marzenie się spełniło...
-A potem? Nie miałaś żadnych?
-Jak dostałam staż miałam postawione cele, najpierw własny dodatek, potem szefostwo, a potem własna zakładka w amerykańskim... Teraz jestem szczęśliwa... Nie mam marzeń...- mówię wiedząc, że kłamię.
Mam marzenie... Chcę pięknego ślubu, wspaniałego wieczoru panieńskiego, wesela... Chcę wreszcie nie martwić się, czy to kiedyś nadejdzie, chcę wreszcie się stać się tylko jego, nie chcę więcej kłótni...
-Grace?- pyta Hazz.
-Tak?
-Jesteś jakaś nieobecna odkąd opuściliśmy restaurację...- mówi.
-Nie jestem, kochanie...- mówię i muskam jego kości policzkowe.
Harry się uśmiecha i przyciąga mnie mocniej do siebie. Zauważam ludzi, którzy puszczają lampiony do nieba, zawsze chciałam taki mieć i wypuścić... Ponoć życzenie, które się pomyśli się przed wypuszczeniem lampionu zawsze się spełnia...
-Harry, ja chcę tak!- mówię wskazując palcem.
-W takim razie chodź i kupię ci jeden.
Podchodzimy do sprzedawcy i bierzemy lampion, zapalam świecę, która napompowuje lampion.
Biorę go i idę od Hazzy kilkanaście metrów.
-Dobrze... To teraz życzenie...- mówię do siebie.
Biorę oddech.
-Chciałabym, żebyśmy byli znów narzeczeństwem...- mówię cicho i wypuszczam lampion do góry.
Z uśmiechem patrzę jak szybuje, jak nosi nim wiatr...
Czuję dłonie Hazzy na biodrach, obraca mnie do siebie i całuje w usta. Uśmiechamy się pomiędzy pocałunkami i szczęśliwi wracamy do hotelu. Po zejściu z plaży otrzepujemy stopy i nakładamy buty, po czym wracamy do hotelu. Wsiadamy do windy, ale Harry wciska inny przycisk, niż ten, gdzie są nasze apartamenty...
-Pomyliłeś się...- mówię mu.
-Nie, nie...- mówi i milknie.
-Po co jedziemy na to piętro?- pytam.
-Zobaczysz...- mówi i całuje mnie w usta.
Wysiadamy z windy i stajemy przed podwójnymi drewnianymi drzwiami.
Hazz łapie mnie za dłonie i patrzy w oczy.
-Wejdź tam, usiądź na fotelu i czekaj tam na mnie...- mówi.
-Ale co tam jest?- pytam go.
-Wejdź i zobaczysz...- uśmiecha się.
-Czemu nie idziesz ze mną?- pytam go, nie chcąc puścić jego dłoni.
-Grace, obiecuję, że pojawię się za chwilkę...- mówi mi.- Ok?- pyta.
-Ok...- odpowiadam i pcham drzwi.
Idę ciemnym tunelem i wchodzę do małej sali kinowej, na złotym wózku w wiaderku z lodem jest szampan, nalany do dwóch kieliszków, napis piszę: Poczęstuj się... Upijam kilka łyków i siadam na fotelu w trzecim rzędzie, siedzę i obserwuję dookoła całą salę. Kończę zawartość kieliszka i odkładam go na podłogę metr od mojego siedzenia. Wtedy gaśnie światło i zapala się ekran. Moje serce zaczyna szybciej bić, prawie wyrywa mi się całkowicie z klatki piersiowej. Przykładam dłoń do ust, gdy widzę nadjeżdżające auto, na oświetlonym stadionie. Louis podąża do niego i otwiera drzwi, pamiętam, jak zadawałam mu masę pytań, on tylko mnie uciszał i nie odpowiadał na żadne z nich. Śmiał się ze mnie, trzymam się kurczowo jego ramienia i znów coś do niego mówię, a on kręci głową i coś mi mówi śmiejąc się. Sadza mnie na fotelu...
"Pamiętasz, co mu obiecałaś?"- pyta.
Kiwam głową i ściągam opaskę. Jest zbliżenie na mnie i moją minę, gdy światła sceny się włączają, jestem zszokowana, a w moich oczach pojawiają się łzy... Teraz też... Ale teraz one spływają mi po policzkach ciurkiem. Ocieram je dłonią i wsłuchuję się w wyśpiewywane nuty i słowa piosenki Just The Way You Are. Czuję, jakbym przeżywała to równie mocno, jak wtedy... Zbliżenie jest na mnie i moje serce pęka, gdy widzę sama siebie tak cholernie zapłakaną. Cholera rozkleiłam się na dobre... Harry schodzi ze sceny, a moje serce zaczyna bić jak szalone... Wyśpiewuje mi jeszcze jedna zwrotkę i wtedy rzucam mu się na szyję, całuję go, a on zbliża mikrofon do ust.
-Grace muszę cię o coś zapytać...- mówi.
Nagle wszystkie trybuny się zapalają, a Harry klęka przede mną.
-Wyjdziesz za mnie?- pyta, a ja nie kontroluję łez. Chowam twarz w dłoniach i płaczę, piekielnie mocno płaczę. Na siedzeniu obok są chusteczki, których nie zauważyłam, więc wycieram oczy oraz nos i uśmiecham.się widząc, jak kiwam głową i Harry nakłada mi pierścionek na palca, obydwoje zaczynamy płakać... A nasze usta spotykają się w magiczny sposób.
Wzdycham cicho, gdy obraz gaśnie i zapalają się światła. Ocieram oczy i wtedy do sali wchodzi Harry, ma ręką za sobą i idzie w moją stronę.
-Podobał się seans?- pyta z szerokim uśmiechem.
-Za każdym razem, kiedy sobie to przypominam nie panuję nad emocjami.- mówię ocierając oczy.
Harry staje 1,5 metra ode mnie i wyciąga zza siebie bukiet róż.
-To dla ciebie kochanie...- mówi, a ja nie wiem co powiedzieć.
-Harry... Matko... Są piękne... Dziękuję...- mówię z szerokim uśmiechem.- Naprawdę nie musia...- mówię, gdy on przede mną klęka, a ja zakrywam usta dłońmi.
-Wiem, że raz to przed tobą robiłem...- mówi trzymając mnie za dłoń.-... Ale wydarzenia ułożyły się jednoznacznie i dostałem go z powrotem... Teraz, gdy ci go dam, o ile przyjmiesz mnie, nigdy nie pozwolę, bym dostał go z powrotem ponownie...- mówi i otwiera pudełeczko, a z moich oczu wypływają łzy.
-Uznaj to, jako dowód mojej niebywałej miłości do ciebie... Grace... Wyjdziesz ze mnie?- pyta.
Nie jestem w stanie wypowiedzieć słowa, więc kiwam głową, po czym po wzięciu oddechu mówię: Oczywiście, że za ciebie wyjdę...
Harry nakłada mi pierścionek i przyciąga do siebie w mocnym uścisku. Wtulam się w jego szyję i delikatnie muskam ją ustami, czując, jak woda z oczy leje się i leje.
-Kocham Cię... Rozumiesz?- pyta mnie.
-Ja ciebie też kocham...- mówię i podnoszę twarz z jego obojczyka, by spojrzeć mu w oczy.
-...i nigdy cię nie opuszczę...- mówi łącząc nasze usta, całujemy się z pasją, namiętnością, ale i cholernym uczuciem.
Moje życzenie się spełniło :) ... 

***
Z góry przepraszam za tak krótki rozdział, ale bardzo zależało mi na skończenie na tym momencie. :) Całuję was mocno :*

5 komentarzy:

  1. A w następnym zacznie się od scen łóżkowych......
    Tak serio to super rozdział.

    OdpowiedzUsuń
  2. Suuper nareszcie :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Ale przepiękny koniec <3 Zazdroszczę jej !!

    OdpowiedzUsuń
  4. Oooo ♥ mega słodko

    OdpowiedzUsuń
  5. Jest mega. Teraz tylko czekać na ślub i kolejne dziecko. Mam nadzieje że to koniec tych wszystkich dramatów między nimi i będą szczęśliwi. Genialne

    OdpowiedzUsuń